Czytałam w swoim życiu sporo książek, ale ta jest zupełnie inna niż pozostałe. Książka pisana wspomnieniami starszawej już kobiety która żałując swoich czynów z przeszłości, bierze się za pierwszego spotkanego chłopa, jakby już straciła nadzieję, że po tym świecie chodzą sami dziwacy (oczywiście nasz Hank jest dziwakiem, jeszcze uczulonym na końską sierść). Jest to kobieta, która nie widzi świata poza swoimi końmi, kocha je tak bardzo, że jest zdolna zjeść roślinki, które wyrosły na grobie ukochanego konia.
Po prostu SZOK.
Jeszcze do tego skromnie napiszę że książka powstała w roku 2017 i teraz się zastanawiam, że w takim wieku gdzie mamy internet, technologię i inne gadżety są ludzie, którzy żyją w ciemnocie. No kaman. To już przekracza ludzkie myślenie. Lepiej by zrobiła, gdyby sama sobie strzeliła w łeb, no to wtedy bym zrozumiała, że tak bardzo ją kochała, że oddaje swoje życie, aby się z nią złączyć w końskim niebie.
Sama w sobie książka jest ok, daje dużo do myślenia, zastanawiania się nad swoim życiem, ale to chyba tyle co mogę pozytywnego powiedzieć o tej historii.
Moim zdaniem życie bardzo szybko nam ucieka przed oczami, dlatego powinniśmy docenić nasze chwilę te najważniejsze w naszym ludzkim życiu, a nie rozpamiętywać co zrobiliśmy nie tak w przeszłości. Cieszmy się życiem.
Przepraszam, że znowu się tak rozwidlam nad tematem, próbuję tylko poruszyć temat który mnie zszokował w książce i chciałabym moi mili wam tego oszczędzić.A decyzję pozostawiam wam, czy warto przeczytać.

Czytałam w swoim życiu sporo książek, ale ta jest zupełnie inna niż pozostałe. Książka pisana wspomnieniami starszawej już kobiety która żałując swoich czynów z przeszłości, bierze się za pierwszego spotkanego chłopa, jakby już straciła nadzieję, że po tym świecie chodzą sami dziwacy (oczywiście nasz Hank jest dziwakiem, jeszcze uczulonym na końską sierść). Jest to kobieta,...