Dalsze perypetie drużyny Cyclopsa. Ten tom to zbiór pięciu opowieści – pierwsza skupia się na Benjaminie, chłopaku-kameleonie; druga to wolny wieczór żeńskiej części zespołu; trzecia przedstawia samodzielne przygody Magneto w Madripoorze, czwarta to wyprawa nowych uczniów Cyclopsa w pewne tajemnicze miejsce, a piąta to konfrontacja Cyclopsa z Kitty Pryde.

Pierwsza opowieść to nowe spojrzenie na pozornie najmniej przydatnego członka drużyny. Czytelnik poznaje tu właściwe zastosowanie jego mocy. Bardzo pomysłowo napisane i dobrze rozwija postać. Podobało mi się, że pierwsze skrzypce odgrywa tu też Emma Frost stosująca bardzo przewrotne metody nauczania. Za rysunki jest tu odpowiedzialny znany z pierwszego tomu Chris Bachalo – dziwnym trafem tym razem jego styl jest bardzo strawny i unika zbędnych karykatur. Trochę tylko nie podobał mi się „cywilny” strój Emmy – glany, koszulka z czaszką Punishera i wymyślne warkoczyki. Zupełnie nie pasuje to do postaci.

Z kolei druga część to nie tylko wspólne wyjście na miasto pań z zespołu, ale również nawiązanie do wydarzenia „Inhumanity” będącego konsekwencją mini serii „Nieskończoność”. Historia ta mogła być pretekstem do rozbudowy relacji między bohaterkami, a także zestawienia sytuacji mutantów z nowymi Inhumans. Niestety wszystko sprowadza się jedynie do paru zabawnych tekstów, a także bezsensownej nawalanki. Mam też mieszane uczucia, co do rysunków Krisa Anki – z jednej strony wszystko wydaje się dokładne i na miejscu i możemy podziwiać postacie w bardziej codziennych strojach, ale z drugiej wszyscy mają nienaturalnie wydłużone twarze. Ogólnie jednak zmarnowany potencjał.

Następny „rozdział” tomu koncentruje się na Magneto, który opuścił resztę bohaterów i na własną rękę stara się sprawdzić jak mają się sprawy w Madripoorze rządzonym przez Mystique. Fabularnie akcja nie posuwa się specjalnie naprzód, czytelnik dowiaduje się niewiele nowego, a sam Madripoor to właściwie taka Genosha w wersji dla ubogich. Komiks robi wrażenie prologu do zapowiadanej wówczas oddzielnej serii „Magneto”. Za rysunki odpowiada znowu Chris Bachalo, który tym razem strasznie rozleniwił się jeżeli chodzi o postacie – są bardzo podobne do siebie i gdyby nie różne kolory włosów czy skóry, to byłyby nie do odróżnienia od siebie. Nic specjalnego.

Czwartą historią jest samodzielna misja młodszego pokolenia zespołu. Podobało mi się, że ten tom wyraźnie nawiązuje do głównej serii „Avengers” dzięki temu czuć, że jest to część większego uniwersum. Dobrym pomysłem było też, iż komiks ma pewien wpływ na skład zespołu, chociaż obawiam się, że zostanie to szybko odkręcone podobnie jak to było przy podobnej sytuacji parę tomów temu. Intrygujący jest również wątek Tempest, który zostanie rozwinięty niestety dopiero później. Szkoda tylko, że sama sceneria misji zostaje w małym stopniu wykorzystana i podobnie jak dwa numery temu sprowadza się wyłącznie do walki. Rysunki to po raz kolejny Chris Bachalo, który zupełnie nie sprawdza się w scenach akcji – dochodzi do masy niezamierzonych deformacji.

Ostatni zeszyt w tomie koncentruje się na rozmowie Cyclopsa z paroma członkami zespołu. Na pierwszy plan wysuwa się bardzo dramatyczna dyskusja z Kitty Pryde, ale jest chwila na łapiącą za serce konwersację z nastoletnią Jean Grey. Fabularnie jest całkiem dobrze napisane, mamy rozwój postaci, a bohaterowie zachowują się zgodnie z ich charakterami. Niestety dobre wrażenie psują rysunki Marco Rudy’ego, który posługuje się bardzo interesującym kadrowaniem, ale niestety rysuje straszne bohomazy, jeżeli chodzi o twarze bohaterów.

Podsumowując, tom wart lektury głównie dla pierwszej i ostatniej opowieści tomu. Reszta jest co najwyżej średnia.

Dalsze perypetie drużyny Cyclopsa. Ten tom to zbiór pięciu opowieści – pierwsza skupia się na Benjaminie, chłopaku-kameleonie; druga to wolny wieczór żeńskiej części zespołu; trzecia przedstawia samodzielne przygody Magneto w Madripoorze, czwarta to wyprawa nowych uczniów Cyclopsa w pewne tajemnicze miejsce, a piąta to konfrontacja Cyclopsa z Kitty Pryde.

Pierwsza opowieść...