"Po latach milczenia pojęłam wagę słów. Miały zdolność ranienia, choć prawidłowo użyte potrafiły uzdrawiać. Przez resztę życia zamierzałam ostrożnie je dobierać.
Ponieważ miały moc, by zmienić życie."

A wiecie co jeszcze ma moc, by zmienić życie?

Mają ją książki.

"Woda, która niesie ciszę" to dla mnie właśnie jedna z takich książek.

To również jedna z tych książek, dla których chciałoby się cofnąć czas, aby móc przeczytać (i przeżyć) ją jeszcze raz.

"Wcześniej nie wiedziałem, że w milczeniu można tak wyraźnie usłyszeć czyjś głos."

Już od pierwszych stron towarzyszyło mi uczucie, że ta powieść będzie inna.
I taka się właśnie okazała.
Inna pod tak wieloma względami, że wszystkich nie dałabym rady wyrazić.

Jednak, zanim rozwinę ten wątek, napiszę kilka zdań o fabule.

"Woda, która niesie ciszę" opowiada historię o Maggie May, która od najmłodszych lat była wesołą i niezwykle rozgadaną dziewczynką. Niestety, jako dziesięciolatka doświadcza traumatycznego zdarzenia, w skutek którego przestaje mówić, a także wychodzić z domu. Dziewczyna przez wiele lat za towarzystwo ma jedynie swoją rodzinę, starszą Panią Boone oraz Brooksa Taylora - swojego sąsiada, którego zna od szóstego roku życia.
Brooks czuje się odpowiedzialny za to, co przytrafiło się dziewczynie, ponieważ gdy on i Maggie mieli po dziesięć lat, postanowili się pobrać, a w dniu próby chłopak spóźniał się, przez co Maggie była sama w lesie, gdzie później zdarzyła się tragedia. Po tej sytuacji Brooks przyrzeka zawsze jej chronić, być jej "kotwicą" i najlepszym przyjacielem.

"Człowiek powinien się trzymać tych, którzy w niego wierzą, kiedy sam tego nie robi."

Młodzi spędzają ze sobą dużo czasu, nic więc dziwnego, że w końcu rodzi się między nimi uczucie. Niestety los niezbyt im sprzyja i za każdym razem, gdy się odnajdują - coś próbuje ich rozdzielić.
Gdy mają po osiemnaście lat, Brooks dostaje szansę na spełnienie swojego największego marzenia, ale aby to zrobić - musi wyjechać z dala od Maggie.
Dziewczyna, chcąc niczego więcej jak szczęścia chłopaka - namawia go do wyjazdu.

Tylko co się stanie, gdy i Brooksa spotka tragedia, która przekreśli część jego marzeń? Czy Maggie będzie potrafiła poradzić sobie z odwróconą rolą i stać się kotwicą dla Brooksa?
Aby się tego dowiedzieć, musicie koniecznie przeczytać tę książkę.

"Miłość nie polega na byciu z kimś jedynie w słonecznych dniach. Oznacza trwanie przy tym kimś nawet w burzowe noce."

To kolejny raz, gdy brakuje mi słów, aby przelać moje odczucia na "papier". Bo jak opisać to, że książka jednocześnie zdruzgotała i uleczyła?

"Woda, która niesie ciszę" to książka nie tylko o miłości, ale również o odnajdywaniu siebie. Książka dająca nadzieję, że bez względu na to, jak bardzo się w życiu zagubimy - jesteśmy w stanie się odnaleźć, jeśli będziemy wystarczająco cierpliwi i nie zaprzestaniemy walki o siebie.

"Czas pożegnać się z przeszłością i znaleźć przyszłość."

W książce znalazło się również trafne spostrzeżenie, że znaczenie lektury może być ukształtowane przez życiowe doświadczenia. I chyba tak jest w moim przypadku. To by tłumaczyło, dlaczego tak bardzo utożsamiałam się z Maggie May i dlaczego ta historia tak bardzo mną wstrząsnęła.

Wstrząsnęła mną również część "Od autorki", która znajduje się na końcu, dlatego chciałabym umieścić tutaj jej fragment:

"Tę książkę napisałam dla siebie, ale nie tylko. Dedykuję ją wszystkim Maggie May na całym świecie, które czują się czasami zagubione i samotne. Tym, które czują się niewidzialne.Tym, które miewają ataki paniki, zaszywając się w nocy w swoich pokojach. Tym, które płaczą w poduszkę i budzą się rano z wciąż mokrymi oczami. Ta książka jest dla Was. Ta opowieść jest Waszą kotwicą. Jest dowodem na to, że Wy również odnajdziecie swój głos. Jesteście warte miłości, odniesienia sukcesu i spełnienia marzeń. Nie przestawajcie mówić, nawet jeśli drży Wam głos, dobrze? Nie poddawajcie się. Jesteście ważne, kochane i Wasz piękny głos ma znaczenie."

Cóż jeszcze mogę rzec? Może tylko tyle, że poleciłabym tę książkę każdemu, bo chyba nie ma na świecie osoby, która chociaż raz w życiu by się nie zagubiła.

"Po latach milczenia pojęłam wagę słów. Miały zdolność ranienia, choć prawidłowo użyte potrafiły uzdrawiać. Przez resztę życia zamierzałam ostrożnie je dobierać.
Ponieważ miały moc, by zmienić życie."

A wiecie co jeszcze ma moc, by zmienić życie?

Mają ją książki.

"Woda, która niesie ciszę" to dla mnie właśnie jedna z takich książek.

To również jedna z tych książek,...