Pierwsze wrażenie po zakończeniu ? Zdecydowanie smutek. W przypadku przygody z Aktami Harry'ego Dresdena jest to nowe doznanie bowiem nie jest to uczucie, które, odczuwałem po przeczytaniu którejkolwiek z wcześniejszych części. No ale po kolei. Ten tom jest inny nie tylko pod tym względem. Jest poważniejszy, trochę jak odejście na chwilę od lekkiej i rozrywkowej akcji do poważnych działań, które niosą ze sobą konkretne konsekwencje. Jest groźnie, mroczno i wcale wszystko nie kończy się dobrze, są rozczarowania i łzy - i to nie tak, że giną pierwszoplanowi bohaterowie ( co nie znaczy, że nikt nie umiera ) Butcher sprawił, że nawet bez tak drastycznych działań odebrałem tą część mocniej niż wszystkie pozostałe.
Czas na spoilerowanie...
Spodobała mi się zmiana akcentów w porównaniu do poprzedniego tomu, tam mieliśmy Denarian, Michaela i Sanyę, rywalizujące dwory Lata i Zimy. Tutaj zaś zupełna zmiana frontu na zmagania z udziałem Białej Rady, Białego Dworu wampirów i enigmatycznej ale mieszającej w ogólnym porządku coraz bardziej Czarnej Rady.
Wszystko zaczyna się od tego, że na progu drzwi Dresdena pojawia się ciężko ranny Morgan, który ma czas tylko oznajmić, że jest ścigany przez strażników z Białej Rady i traci przytomność. Harry jak to Harry, nie jest osobą, która odmawia pomocy, nawet gdy pomocy wymaga osoba, której Harry szczerze nie znosi ;-) Implikacje tej pomocy, przerastają wszelkie najgorsze wyobrażenia. Bowiem okazuje się, że na Morgana poluje nie tylko Biała Rada, która oskarża go o zamordowanie członka Rady Starszych. Wszystko było by prostsze gdyby Morgan był winny, jednak Harry dostrzega we wszystkim nici spisku tkane przez tajemniczą Czarną Radę.
Wracamy do formuły klasycznego śledztwa, w którym Harry jest najlepszy, z tym, że jak zwykle w jego przypadku, w czasie śledztwa musi też unikać zamachów na swoje życie i do tego chronić i ukrywać Morgana. Jako podkreślenie powagi zmagań, tym razem jednym z przeciwników Harry'ego jest prawie nieśmiertelne, zmiennokształtne, świetnie radzące sobie z magią wcielone zło, którego sam widok w magicznym spektrum przyprawił Harry'ego o koszmary...
Podobało mi się to, że wreszcie trochę, większą rolę przyznano członkom Rady Starszych a zwłaszcza Rashidowi i Indianinowi Joe'mu, bowiem do tej pory byli dla mnie tylko statystami. Mamy również tym razem udział w całej historii wampirów z Białego Dworu, ale nie tylko Thomasa i seksownej Lary.
Śledztwo Harry'ego ostatecznie ujawnia mordercę, lecz ma to bardzo poważne konsekwencje i tak naprawdę nie zbliżamy się za bardzo do dekonspiracji głównych czarnych charakterów. Konkluzje są raczej ponure...
Mimo poważniejszego charakteru tej części, nie traci ona przez to na jakości. Wręcz przeciwnie - uważam, że taka część była potrzebna. Nie oznacza to bynajmniej, że nie ma tym razem humoru. Jest naturalnie w najlepszej formie ale nieco mniejszej dawce: rozbroił mnie Harry porównujący wielkość tylnej kanapy w Rolls Roycie do wielkości swojego mieszkania :D Trio Morgan, Molly i Myszek dają radę :-)
Ostatecznie zakończenie nie należy do szczęśliwych. Zwycięstwo nie smakuje jak zwycięstwo bo jest okraszone poważną ofiarą a przyszłość rysuje się bardzo złowieszczo.

Polecam gorąco, bo ostatecznie konkludując jest to chyba najlepsza z dotychczasowych części.

Pierwsze wrażenie po zakończeniu ? Zdecydowanie smutek. W przypadku przygody z Aktami Harry'ego Dresdena jest to nowe doznanie bowiem nie jest to uczucie, które, odczuwałem po przeczytaniu którejkolwiek z wcześniejszych części. No ale po kolei. Ten tom jest inny nie tylko pod tym względem. Jest poważniejszy, trochę jak odejście na chwilę od lekkiej i rozrywkowej akcji do...