Lu kończy trylogię w dobrym stylu. Nie chcę spojlerować, ale kto czytał pozostałe części, raczej nie będzie zaskoczony. W finale tęczowych jednorożców i "żyli długo i szczęśliwie" nie ma, choć nie jest to też jakaś depresyjna końcówka, po której wszystkiego się odechciewa.
Na największą pochwałę zasługuje w "Malfetto" wybór na bohaterkę osoby, która jest przeważnie bardziej "zła" niż "dobra". Adelina nieustannie nurza się w moralnie wątpliwym błotku, zabija, zdradza, torturuje, a jednak nie można jej skreślać. Coś jest w tej dziewczynie, coś, co nie pozwala nam jej nie współczuć. Cóż, pogratulować pisarce, że potrafiła umiejętnie poprowadzić tak niewdzięczną charakterologicznie postać.
Całe tło historii jest już słabsze, wtórne (super moce i ich koszt), niemniej jednak interesująco opisane.
Cieszę się, że po cyklu "legenda" Marie Lu nie rozczarowała mnie i znowu mogłam się cieszyć ciekawą lekturą - młodzieżową czy nie młodzieżową, nieważne. :)

Lu kończy trylogię w dobrym stylu. Nie chcę spojlerować, ale kto czytał pozostałe części, raczej nie będzie zaskoczony. W finale tęczowych jednorożców i "żyli długo i szczęśliwie" nie ma, choć nie jest to też jakaś depresyjna końcówka, po której wszystkiego się odechciewa.
Na największą pochwałę zasługuje w "Malfetto" wybór na bohaterkę osoby, która jest przeważnie bardziej...