W „Szklanej zupie” Jonathan Carroll podejmuje wątek rozpoczęty w „Białych jabłkach”. Autor już od pierwszych stron raczy czytelnika dosyć nierealnymi zdarzeniami, wręcz można powiedzieć surrealistycznymi. Carroll nie poprzestaje w brnięciu w opisywaniu coraz to bardziej wyimaginowanych wątków. Tym razem autor większą swoją uwagę skupił na realizmie magicznym niż prostym fabularnym ciągu. Owszem fabuła toczy się swoimi torami, zmierzając do finału, lecz nadmiar nierzeczywistych zdarzeń i postaci może być nużące nie tylko dla nowicjusza, ale także dla stałego czytelnika. Zakończenie, cóż może nie jest spektakularne, a nawet słabsze w porównaniu do „Białych jabłek”, jednakże skłania czytelnika do głębszego przemyślenia całej historii.

Po pierwszym starciu z siłami Chaosu Vincent Ettrich powraca do zdrowia, lecz Chaos – obdarzony teraz sprytem i świadomością – nie zamierza tak łatwo się poddać. Podstępnie skłania Isabelle, największą miłość Ettricha, do tego, by urodziła ich dziecko w krainie śmierci. Uwięziona w dziwnym świecie, zrodzonym z nocnych koszmarów jej dawnego kochanka, Isabelle stanie przed najtrudniejszym wyborem swojego życia ... lub śmierci.

Na początku należy zaznaczyć, że powieść „Szklana zupa” jest kontynuacją historii opisanej w „Białych jabłkach”. Teoretycznie można czytać obydwie powieści niezależnie od siebie, gdyż autor w „Szklanej zupie” zręcznie streszcza główne wątki, idee oraz przebieg wydarzeń „Białych jabłek”. Jednakże praktycznie warto sięgnąć najpierw po „Białe jabłka”, a dopiero potem po „Szklaną zupę”. Chronologiczne podejście do książek zapewni optymalny wgląd na opisywaną historię.

Fabularnie wydawać by się mogło, że autor zamknął wszystkie wątki w pierwszej części. Autor szybko uzmysławia nam, że to nie koniec historii. Chaos, główny adwersarz naszych bohaterów, wciąż żyje i ma się dobrze. Nadal nad ich niezwykłym dzieckiem czyha niebezpieczeństwo. Warto zauważyć, że Jonathan Carroll nie daje łatwego zadania swym bohaterom, ponieważ umieszcza ich pomiędzy odwieczną walkę Chaosu z Bogiem(Mozaiką?). Ludzkie istoty muszą mierzyć się z wszechpotężnymi bytami. W „Białych jabłkach” autor stopniowo wprowadzał w życie bohaterów nierealne wydarzenia, tym samym czytelnik stopniowo oswajał się z wyobraźnią autora. W przypadku „Szklanej zupy” rzecz jest odwrotna od samego początku bombardowani jesteśmy nie tylko nierealnością zdarzeń, ale także całego świata (stąd ważna chronologia w czytaniu). Oczywiście dla stałych czytelników ten styl autora jest dobrze znany, lecz w przypadku osób rozpoczynających swą przygodę z Carrollem, może wydać się nader niezwykły.

Przez większą część książki akcja toczy się trójwątkowo. Mamy wątek Simona Hadena, byłego kochanka Isabelle, który próbuje znaleźć odpowiedzi we własnej krainie śmierci. Kolejnym wątkiem jest ten dotyczący Chaosu, który paradoksalnie jest najbardziej realny z nich wszystkich (miejscami przypomina rasowy thriller). Na koniec został wątek dotyczący dwójki naszych bohaterów, którzy nie tylko walczą z wysłannikami Chaosu, ale próbują się połapać, o co w tym chodzi. Początkowo te trzy wątki funkcjonują niezależnie od siebie, lecz w miarę upływu stron przenikają się wzajemnie, by móc na koniec tworzyć nierozerwalną całość.

Powieść „Szklana zupa” należy czytać bardzo uważnie, gdyż autor dosłownie bombarduje czytelnika ilością nierzeczywistych zdarzeń, które nawet dla stałego czytelnika mogą stać się nużące. Owszem fabuła oraz cała historią posuwa się do przodu, lecz odbywa się to w bardzo wolnym tempie. Pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi. Warto zwrócić uwagę, że autor w tej powieści stosuje częste przeskoki myślowe. Czytelnik często szybciej poznaje zakończenie danego wątku, a dopiero potem autor wyjaśnia przez parę stron jak do danego zdarzenia doszło. Takim niewielkim mankamentem moim zdaniem jest zbyt duża liczba dygresji dotyczących przeszłości głównych bohaterów, przez co wprowadzana jest zbyt duża liczba wątków i postaci. W konsekwencji dochodzi do tego, że uwaga czytelnika skupia się na pobocznych zdarzeniach niż na wątku głównym.

Z dużą dozą pewności mogę zaznaczyć, że powieści Carrolla charakteryzują się dosyć obszerną symboliką. Czasami autor czyni to otwarcie, czasami w bardzo zawoalowany sposób. Jednakże pod pozorem realizmu magicznego przemyca na kartach książki idee, poglądy, czy też po prostu zdania, które skłaniają do refleksji. Odmienną cechą wartą wspomnienia są niezwykłe tytuły nie tylko książek, ale również samych rozdziałów. Wyobraźnia Carrolla pracuje na wysokich obrotach skoro wymyśla takie tytuły. Symbolizm wkrada się również w tytuł książki. „Białe jabłka” odnosiły się do Chaosu, „Szklana zupa” do Boga.

Odnośnie zakończenia. Można mieć do niego ambiwalentny stosunek. Z jednej strony jest słabsze od zakończenia zawartego w „Białych jabłkach” oraz mniej spektakularne. Z drugiej strony wydaje się, że właśnie takie powinno być, bez fanfar powinno poruszyć czytelnika. Uważny czytelnik szybko domyśli się jak to się skończy, jednakże postawa Isabelle skłania czytelnika do refleksji nad tym, czy bylibyśmy w stanie poświęcić to co ona. Autor pozostawia kilka wątków niewyjaśnionych (chociażby kwestia „szklanej zupy”). Wyraźnie widać, że był to cel zamierzony, aby móc zaangażować czytelnika w proces twórczo-wyobrażeniowy.

Podsumowując, dobra kontynuacja powieści Carrolla. Odznaczająca się dużą ilością realizmu magicznego, który z jednej strony może być nużący, natomiast z drugiej strony przemyca kilka filozoficznych kwestii. Zakończenie jest takie, że każdy czytelnik musi sam do niego się ustosunkować. Ogólnie rzecz biorąc „Szklana zupa” wypada nie co słabiej od „Białych jabłek” (zbyt dużo realizmu magicznego oraz dygresji), ale w pełni dopełnia historię znaną z pierwszej części.

W „Szklanej zupie” Jonathan Carroll podejmuje wątek rozpoczęty w „Białych jabłkach”. Autor już od pierwszych stron raczy czytelnika dosyć nierealnymi zdarzeniami, wręcz można powiedzieć surrealistycznymi. Carroll nie poprzestaje w brnięciu w opisywaniu coraz to bardziej wyimaginowanych wątków. Tym razem autor większą swoją uwagę skupił na realizmie magicznym niż prostym...