„Wilcze leże” dostałem w prezencie imieninowym od przyjaciół. Choć sagę o egzorcyście amatorze, miłośniku bimbru i awantur - Jakubie Wędrowyczu, znam i lubię to nie śpieszno nigdy mi było do innych dzieł Wielkiego Grafomana, Andrzeja Pilipiuka. Teraz po skończeniu lektury zadaję sobie pytanie dlaczego wcześniej nie sięgnąłem po coś innego?

Pan Andrzej napisał kolejny zbiór opowiadań, i słusznie, bo mam wrażenie, że z nich jest przede wszystkim znany. Książka w odróżnienia od cyklu o Wędrowyczu ma różnych bohaterów. Prym wiodą tu dwie postacie – Robert Storm i Paweł Skórzewski. Pojawiają się oni w więcej niż jednej opowieści. Do gustu szczególnie przypadł mi pierwszy pan – młody detektyw o wykształceniu archeologicznym, który co krok błyska swoją wiedzą, lubi starocie i zna się na tym. Sam zawsze chciałem studiować historię, dlatego Storm stał się mi szczególnie bliski.

„Wilcze leże” w zasadzie niewiele różni się od książek o najbardziej znanym polskim egzorcyście. Historie dotyczą podobnych tematów, znajdziemy tu trochę o żydach, trochę o Egipcie, drugiej wojnie światowej, podróżach i dochodzeniach, czyli to, za co kochamy Pilipiuka najbardziej. Najmniej przypadło mi do gustu opowiadanie tytułowe, zaś te dotyczące Storma wręcz pochłonąłem.

Zachwycony postacią młodego archeologa-detektya na pewno sięgnę jeszcze po książki z tej serii. Polecam wszystkim oczekującym na kolejne przygody Jakuba Wędrowycza.

„Wilcze leże” dostałem w prezencie imieninowym od przyjaciół. Choć sagę o egzorcyście amatorze, miłośniku bimbru i awantur - Jakubie Wędrowyczu, znam i lubię to nie śpieszno nigdy mi było do innych dzieł Wielkiego Grafomana, Andrzeja Pilipiuka. Teraz po skończeniu lektury zadaję sobie pytanie dlaczego wcześniej nie sięgnąłem po coś innego?

Pan Andrzej napisał kolejny zbiór...