Będąc niejako towarzyszem, czytelnik podąża za głównym bohaterem, dotrzymując mu kroku w każdej chwili jego życia – podczas prozaicznych czynności, na zbrodniach kończąc. Nie da się ukryć, że Kuba Sobański to inteligentna, wielowymiarowa i fascynująca persona. Opisuje wszystko z wysublimowaną precyzją, ta zaś intryguje, aczkolwiek może irytować. Seks, narkotyki, imprezy – wszystko przewija się, co chwilę tworząc obraz zdegenerowanego pokolenia, które, korzystając z pieniężnych zasobów rodziców, uważa się za lepszych od innych. Irytować może zbyt duże przywiązanie uwagi bohatera do ubioru postaci – szczegółowe i skrupulatne. Jako, że zdarzenia widzimy oczami protagonisty, naszła mnie myśl, czy to aby nie jest pewien odłam nerwicy natręctw. Niemniej portret psychologiczny bohatera został precyzyjnie nakreślony i nie pozostawia złudzeń – to zabójca wyborowy.

Czytelnik angażuje się w prezentowaną historię. Autor nie ma w zwyczaju utrudniania bohaterowi osiągnięcia celu, aczkolwiek zdarzają się dość nieprzewidziane sytuacje. W tym miejscu, warto jednak wspomnieć o filmowym biegu wydarzeń, mogącym drażnić odbiorcę. Owszem, posiada dozę realizmu i mógł mieć miejsce, ale bardziej jest domeną średniej jakości produkcji, których nie brak na rynku. Kolejna rzecz, to fakt, iż autor nadużywa synonimu nazwy jednego z narkotyków, co na dłuższą metę staje się denerwujące.

Prócz świetnej rozrywki, którą powieść bezapelacyjnie dostarcza, niesie za sobą również pewnego rodzaju przestrogę i refleksję dotyczącą mediów społecznościowych. Obnażamy się w sieci ze wszystkich swoich rozterek, szczęśliwych chwil, błahostek. Często publikujemy zdjęcia, dodając do nich lokalizację. Nigdy nie wiemy, do kogo dotrze dany post, czy zdjęcie. Nigdy nie wiemy kto, tak naprawdę, znajduje się po drugiej stronie i jakie ma zamiary. „Pamiętnik diabła”, pomimo swojej brutalności, podejmuje tę ważną tematykę, pokazując, jakie mogą płynąć z niej konsekwencje.

Zdumiewa fakt, iż „Pamiętnik diabła” to debiut autora. Drobiazgowość i dbałość o szczegóły udowadniają z jaką starannością Adrian Bednarek podszedł do sprawy. Czytelnik może odnieść wrażenie, że przedstawione sceny w istocie miały miejsce, co tylko temu dowodzi. Wyjmując pewną manierę, i kilka wcześniej wspomnianych wad, książka bez wątpienia zasługuje na uwagę.

Będąc niejako towarzyszem, czytelnik podąża za głównym bohaterem, dotrzymując mu kroku w każdej chwili jego życia – podczas prozaicznych czynności, na zbrodniach kończąc. Nie da się ukryć, że Kuba Sobański to inteligentna, wielowymiarowa i fascynująca persona. Opisuje wszystko z wysublimowaną precyzją, ta zaś intryguje, aczkolwiek może irytować. Seks, narkotyki, imprezy –...