Kupiona pod wpływem zachwytu nad “Trocinami”. W pierwszym podejściu poległam po trzydziestu stronach. Nie podobało mi się, chyba niewiele rozumiałam, wszystko było dla mnie zbyt przestylizowane i groteskowe. Przeleżała na półce ponad dwa lata. Ostatnio coś mnie podkusiło, że może nadszedł dobry czas... Starałam się, żeby ewentualne uprzedzenia nie zniszczyły doznań i emocji. Po okolo stu stronach wiedziałam, że dokonałam słusznego wyboru, Varga zaserwował wyśmienitą ucztę językowa, stylistyczną, emocjonalną i psychologiczną.

Bezwzględnie obnażył polskie społeczeństwo pełne wzajemnej niechęci, wścibskości i zawiści. Doskonale pokazał ludzi urodzonych do podkładania sobie nóg i narzekania, kochających absurdy, znieczulicę i uzależnienia, będących smutnymi ofiarami konsumpcjonizmu. Polskość w najczarniejszym, dołującym wydaniu.

Fabuła jest wprawdzie ciężka jak ołów i wcale nie ma żadnego happy endu, sam język może przytłaczać i męczyć jeżeli przyzwyczajeni jesteśmy do gładkich metafor, wielu dialogów i porządku chronologicznego, nie znajdziemy też lukru i afirmacji szczęścia - poszczególne historie pełne są zgryzoty, pesymizmu, cynizmu, beznadziejności co może mentalnie wyczerpywać, jednak kończąc te zaledwie 350 stron, mówimy sobie „wow, dobre”. Ciężkostrawne, ale dobre.

Nie obiecuję lekkiej i radosnej lektury, bo to książka do myślenia, depresyjna, pełna niedopowiedzeń, karykatur, dosadnych i bolesnych prawd życiowych.

Krzysztof Varga jest zdecydowanie autorem, który świetnie wpisuje się w mój gust czytelniczy, przeczołgał mnie przez wyboje, oburzył, wyśmiał i zrobił to z taką erudycją, że jeszcze jestem mu za to wdzięczna.

Kupiona pod wpływem zachwytu nad “Trocinami”. W pierwszym podejściu poległam po trzydziestu stronach. Nie podobało mi się, chyba niewiele rozumiałam, wszystko było dla mnie zbyt przestylizowane i groteskowe. Przeleżała na półce ponad dwa lata. Ostatnio coś mnie podkusiło, że może nadszedł dobry czas... Starałam się, żeby ewentualne uprzedzenia nie zniszczyły doznań i...