Pozornie to parodia XIX wiecznej powieści grozy, bądź tak zwanej gotyckiej. Jak to u Pratchetta bywa pozornie. Wnikając w treść nieco głębiej - a tak naprawdę po prostu w trakcie lektury - zauważamy, że rozchodzi się tu o co innego, ale - co prawda dość mocno przymykając oko - z tej samej epoki. Chodzi mi o pozytywistyczną pracę u podstaw i nad społeczeństwem samym w sobie, a także o konfrontacje starego z nowym. Nie daje to łatwych odpowiedzi, bo ani nowe ani stare nie jest samo w sobie lepsze - wszystko zależy. Jak zawsze wszystko zależy.
Tak jak poprzedni w cyklu Ostatni Kontynent był w pewnym stopniu pożegnaniem z Rincewindem (oczywiście nie do końca, ale w roli głównego bohatera), tak Carpe Jugulum jest w pewnym sensie pożegnaniem z Wiedźmami z Lancre - w końcu to ostatnia część cyklu w której grają pierwsze skrzypce. Wychodzi to dużo lepiej niż w poprzedniej książce - być może przez to że problemy z jakimi borykają się wiedźmy i tematyka ich powieści wykraczają poza Rincewindowską zwyczajną parodię high fantasy, albo sam fakt że trzy bohaterki (a w porywach cztery) dają większe możliwości w konstruowaniu powieści. W każdym razie więcej mamy w Carpe Jugulum niani Ogg i Agnes Nitt niż babci Weatherwax, która dosłownie i w przenośni usuwa się nieco na bok. Oczywiście do czasu! To też sprawia, że pewne wydarzenia toczą się Carpe Jugulum nieco inaczej niż tego oczekujemy, a przy 23 pozycji cyklu i czytelnik i autor mogą chcąc nie chcąc tkwić w pewnych koleinach. Pratchett nie dał się im prowadzić i dzięki temu nawet najbardziej uparty czytelnik zostanie z nich wyrwany.

Pozornie to parodia XIX wiecznej powieści grozy, bądź tak zwanej gotyckiej. Jak to u Pratchetta bywa pozornie. Wnikając w treść nieco głębiej - a tak naprawdę po prostu w trakcie lektury - zauważamy, że rozchodzi się tu o co innego, ale - co prawda dość mocno przymykając oko - z tej samej epoki. Chodzi mi o pozytywistyczną pracę u podstaw i nad społeczeństwem samym w sobie,...