Carpe Jugulum

Ta część zawierała znacznie mniej humoru, do którego przyzwyczaił nas autor, ale jednak nadal wyjątkowo dobrze się ją czytało.

Nie ukrywam, że przez sporą część lektury bałam się o życie babci Weatherwax i bardzo nie chciałam się z nią żegnać. Jednak autor pokazuje, że czasami możemy porywać się z motyką na słońce... czy babcia Weatherwax również? Ano...

Spełniło się moje marzenie o przygodach nie trójki, a czwórki czwórki czarownic i chyba będą musiały wymyśleć jakieś nowe motto i nowe wierzenie. Bo z tego co widzę, to dopiero teraz stworzyły spójną całość.

Bardzo mocno się zżyłam z czarownicami, jednak czytając opis kolejnej części, mam wrażenie, że to było już pożegnanie z nimi. Oby nie i chciałabym je zobaczyć jeszcze choć przez chwilkę, jak chociażby straż miejską w "Maskaradzie".

Ta część zawierała znacznie mniej humoru, do którego przyzwyczaił nas autor, ale jednak nadal wyjątkowo dobrze się ją czytało.

Nie ukrywam, że przez sporą część lektury bałam się o życie babci Weatherwax i bardzo nie chciałam się z nią żegnać. Jednak autor pokazuje, że czasami możemy porywać się z motyką na słońce... czy babcia Weatherwax również? Ano...

Spełniło się...

Verencowi i Magrat urodziła się córeczka. Na uroczystość nadania imienia zapraszają wszystkich, niestety z wampirami z Uberwaldu włącznie, a wampirom jedynie zaproszenia trzeba, żeby się wygodnie rozgościć w czyichś progach.

Natomiast zaproszenie babci Weatherwax gdzieś się zapodziało i ta z kolei czując się niepotrzebna, bo przecież są już trzy czarownice planuje się zaszyć gdzieś w jaskini i uczynić z wampirów nieswój problem.

Standardowo rozwiązanie tej kabały będzie bardzo zabawne :)

Jest to już szósty tom przygód wiedźm Terry’ego Prattcheta i każdy z nich bawi podobnie. Gdybym miał przed sobą tom siódmy, niewątpliwie byłaby to kolejna książką, którą bym przeczytał :)

Verencowi i Magrat urodziła się córeczka. Na uroczystość nadania imienia zapraszają wszystkich, niestety z wampirami z Uberwaldu włącznie, a wampirom jedynie zaproszenia trzeba, żeby się wygodnie rozgościć w czyichś progach.

Natomiast zaproszenie babci Weatherwax gdzieś się zapodziało i ta z kolei czując się niepotrzebna, bo przecież są już trzy czarownice planuje się...

Świetna, nieco mroczna pozycja ze świata Dysku. Bardzo polecam!

Świetna, nieco mroczna pozycja ze świata Dysku. Bardzo polecam!

Bardzo udana opowieść że Świata Dysku. Tym razem ponownie mamy Babcie, Nianię na bardzo wysokim poziomie. Uwielbiam kontrast między tymi dwoma postaciami. Jednak najbardziej wpada mój gust Babcia ze względu na pewien mrok czyhający w niej samej. Babcia jest metaforą rzeczywistego, brutalnego w szczerości świata. Zawsze ma coś mądrego do powiedzenia. Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie Agnes Nity vel Perdita. Widać, że jej postać coraz bardziej się rozkręca. Tym razem poznajemy wampiry z Uberwaldu. Było to fajne puszczenie oka Pratchetta do wielu prób uwspółcześnienia tych mitycznych postaci. Oczywiście nieudanych. Jak widać mitologie Draculi i w ogóle wampirów dobrze wychodzą w konserwatywnym środowisku- wielokrotne porównywania Igora nowego hrabiego ze "Starym Panem" z korzyścią dla tego drugiego. Podobała mi się również ewolucja Wielebnego Oatsa. Jedna z lepszych historii Pratchetta.

Bardzo udana opowieść że Świata Dysku. Tym razem ponownie mamy Babcie, Nianię na bardzo wysokim poziomie. Uwielbiam kontrast między tymi dwoma postaciami. Jednak najbardziej wpada mój gust Babcia ze względu na pewien mrok czyhający w niej samej. Babcia jest metaforą rzeczywistego, brutalnego w szczerości świata. Zawsze ma coś mądrego do powiedzenia. Bardzo pozytywnie...

Dawno żadna książka nie sprawiła mi tyle przyjemności z czytania. Na granicy płot z drutu żyletkowego, na Giewącie ktoś zawiesił "Byłem przybyszem, a nie przyjęliście mnie", a na dysku Babcia mówi że grzech jest gdy traktuje się człowieka jak rzecz. W punkt i do serca.

Dawno żadna książka nie sprawiła mi tyle przyjemności z czytania. Na granicy płot z drutu żyletkowego, na Giewącie ktoś zawiesił "Byłem przybyszem, a nie przyjęliście mnie", a na dysku Babcia mówi że grzech jest gdy traktuje się człowieka jak rzecz. W punkt i do serca.

Terry Pratchett znów zachwycił mnie mistrzostwem nie tylko w konstruowaniu fabuły, pięknem barwnych scen, ale nade wszystko ukazaniem istoty dobra i zła. Tego jaki sens ma dobro i dlaczego zwycięża nad wszelkim złem. Tutaj ciemne siły uosabiają wampiry, traktujące ludzi jak przedmioty. Natomiast istotą pełną dobra jest Feniks, rodzący się w ciemności panowania wampirów.
Książka wciąga, mnóstwo tu bardzo inteligentnego humoru.
Przy lekturze nie sposób się nudzić, mamy też setki bardzo mądrych zdań, mówiących o naturze człowieka i świata.

Autor przedstawia historię religii, czyni to opisując życie wewnętrzne Wielebnego Oatesa. Mówi o licznych rozłamach w Kościele o jego krwawej przeszłości i późniejszej łagodności wobec ''niewiernych''.

W tej ponad trzystu-stronicowej powieści występują liczne wampiry, gnomy, parę igorów, a przede wszystkim Lancreńczycy i Wielce Wielebny Oates.
Wszystkie postacie są bardzo barwne, znakomicie wykreowane. Dialogi jak zwykle dodają postaciom prawdy, i ożywiają fabułę.

Na zaproszenie króla Verenca wampiry goszczą w Lancre a potem je podbijają. Wydaje się że sprawa jest przegrana, ale zawsze istnieje światełko w tunelu.
Nigdy nie zapraszajcie do siebie wampirów.

Polecam tę niesamowitą powieść. Stawiam zasłużone 9/10.

Terry Pratchett znów zachwycił mnie mistrzostwem nie tylko w konstruowaniu fabuły, pięknem barwnych scen, ale nade wszystko ukazaniem istoty dobra i zła. Tego jaki sens ma dobro i dlaczego zwycięża nad wszelkim złem. Tutaj ciemne siły uosabiają wampiry, traktujące ludzi jak przedmioty. Natomiast istotą pełną dobra jest Feniks, rodzący się w ciemności panowania wampirów....

Wampiry i czarownice... to musi być niezłe zamieszanie :) Książka, która pokazuje, że nie tylko Zmierzchem i True Blood wampiry stoją ;) Jak zawykle zabawnie i mądrze. Według mnie jedna z lepszych części z czarownicami. Poza tym dość poważnie potraktowano rozważania na temat religii.

Wampiry i czarownice... to musi być niezłe zamieszanie :) Książka, która pokazuje, że nie tylko Zmierzchem i True Blood wampiry stoją ;) Jak zawykle zabawnie i mądrze. Według mnie jedna z lepszych części z czarownicami. Poza tym dość poważnie potraktowano rozważania na temat religii.

Wspaniała opowieść o Wiedźmach, które przeciwstawiają się Wampirom. Te starają się udowodnić wszystkim a szczególnie samym sobie, że ich natura jest taka jak one o tym zadecydują. Ćwiczą wytrwale aby woda święcona, kołki wbijane w serce czy też czosnek lub światło słoneczne nie robiły im żadnej krzywdy. Początkowo im się udaje ale potem... ;)
Przeczytajcie sami,
Adrian Jeżak

Wspaniała opowieść o Wiedźmach, które przeciwstawiają się Wampirom. Te starają się udowodnić wszystkim a szczególnie samym sobie, że ich natura jest taka jak one o tym zadecydują. Ćwiczą wytrwale aby woda święcona, kołki wbijane w serce czy też czosnek lub światło słoneczne nie robiły im żadnej krzywdy. Początkowo im się udaje ale potem... ;)
Przeczytajcie sami,
Adrian Jeżak

jeden z najlepszych „Pratchett’ów”

jeden z najlepszych „Pratchett’ów”

Szczerze to zmęczyła mnie ta książka. I to wielkiego fana wampirów, starych zamków i nietoperzy. Myślę, że to kwestia zmęczenia materiałem. Pierwsze książki serii były świetne, później już tak sobie. Chyba muszę zrobić dłuższą przerwę od cyklu, choć i tak zwątpiłem czy dam radę przeczytać całą serię... podobne te książki do siebie, humor już tak nie śmieszy, chyba przestała na mnie działać magia Świata Dysku niestety.

Szczerze to zmęczyła mnie ta książka. I to wielkiego fana wampirów, starych zamków i nietoperzy. Myślę, że to kwestia zmęczenia materiałem. Pierwsze książki serii były świetne, później już tak sobie. Chyba muszę zrobić dłuższą przerwę od cyklu, choć i tak zwątpiłem czy dam radę przeczytać całą serię... podobne te książki do siebie, humor już tak nie śmieszy, chyba przestała...