Carpe Jugulum

W Lancre zbliża się ceremonia nadania imienia. Jakże nowoczesny król Verence zaprosił wielu znamienitych gości. Zaproszenie wysłał również do Uberwaldu i ktoś na niego odpowiedział. Do Lancre przybyły więc wampiry i to do tego nowoczesne! A to oznacza, że czarownice mają poważny kłopot. I to jeden z wielu. Bowiem Agnes ciągle walczy sama ze sobą, Magrat mierzy się z macierzyństwem, a Niania Ogg bardzo nie chce być starą staruchą. Jest też Babcia Weatherwax, która zmaga się z własnym mrokiem.
„Carpe Jugulum” jest już szóstą częścią o wiedźmach. Jest to jeden z moich ulubionych cyklów, który zdecydowanie jest też najbardziej bajkowy. Tym razem autor nawiązuje do powieści gotyckiej i to z charakterystycznym dla niego podejściem. Zwłaszcza, że wampiry są bardzo wdzięcznym tematem, a w interpretacji Pratchetta wręcz niepowtarzalnym.
Jak zwykle w części o wiedźmach mamy całą plejadę świetnych bohaterów, łącznie z wampirami, wiedźmami i oczywiście Igorem. Pewnie się powtarzam, ale Pratchett jak nikt potrafi budować świetne postaci.
A wszystko to jest opatrzone humorem tak charakterystycznym dla tego autora, który mi się chyba nigdy nie znudzi. Zwłaszcza, że uwielbiam Lancre i jego baśniowe problemy.

W Lancre zbliża się ceremonia nadania imienia. Jakże nowoczesny król Verence zaprosił wielu znamienitych gości. Zaproszenie wysłał również do Uberwaldu i ktoś na niego odpowiedział. Do Lancre przybyły więc wampiry i to do tego nowoczesne! A to oznacza, że czarownice mają poważny kłopot. I to jeden z wielu. Bowiem Agnes ciągle walczy sama ze sobą, Magrat mierzy się z...

Świat Dysku można znienawidzić albo zakochać się w nim, wszystko zależy od podejścia do fantasy i specyficznego humoru. Ja należę do tej drugiej grupy. Wszelka społeczność Ankh-Morpork i okolic z najprzeróżniejszymi stworami kreuje świat pełen ciągłych niesamowitych niespodzianek okraszonych humorem jaki rzadko można spotkać. Nie mam zamiaru opisywać tu kolejno treści czytanych książek, zaznaczę tylko te które już przeczytałem i które będą przeczytane w dostępnym czasie.

Świat Dysku można znienawidzić albo zakochać się w nim, wszystko zależy od podejścia do fantasy i specyficznego humoru. Ja należę do tej drugiej grupy. Wszelka społeczność Ankh-Morpork i okolic z najprzeróżniejszymi stworami kreuje świat pełen ciągłych niesamowitych niespodzianek okraszonych humorem jaki rzadko można spotkać. Nie mam zamiaru opisywać tu kolejno treści...

Carpe Jugulum
___________

"Carpe jugulum", dosłownie „Chwytaj gardło” - parodia sentencji Horacego „Carpe diem” („Chwytaj dzień”) – to humorystyczna powieść fantasy Terry’ego Pratchetta, dwudziesta trzecia część cyklu Świat Dysku.
W powieści wystąpiły znane z wcześniejszych powieści wiedźmy: Agnes Nitt/Perdita X. Dream, Babcia Weatherwax, Niania Ogg i Magrat Garlick (intrygujące połączenie macierzyństwa i czarownictwa),które muszą odeprzeć atak doskonale manipulujących umysłami ludzi wampirów, przybywające z odległego Überwaldu. Z pomocą przychodzi im całkiem wielebny Wielce Oats, który jako jeden z niewielu nie dopuszcza do swojego umysłu wampirów oraz zastępy małych niebieskich Ciutludzi a także zbuntowany przeciw swoim nowym panom wampirom służący Igor.

Mistrz Pratchett niesamowicie zbratał elementy grozy, opis Vlada i pokręconej rodzinki wampirów ze świetnym, nietuzinkowym poczuciem humoru.
Poza charyzmatycznymi wampirami jest, jak to zwykle u Autora, bogata galeria barwnych, nietuzinkowych postaci:
♡ Wielce Wielebny Oats, miotający się między wiarą a rozumem,
♡ młoda czarownica Agnes z lekkim kryzysem osobowości (rozdarta między puszystą i nieśmiałą Agnes oraz szczupłą i zbuntowaną Perditą X.),
♡ Hodgesaargh, królewski sokolnik z zamku Lancre (nie wiadomo, jak się nazywa, ponieważ każde jego przedstawianie się kończy się okrzykiem bólu spowodowanym dziobnięciem przez trzymanego akurat na ręce ptaka) oraz oczywiście
♡ wampir Igor, zawsze dbający o odpowiednio mroczną oprawę i przeuroczy ;-) piesek Skrawek.
Szkoda, że wielebny Oats zaistniał tylko w tej powieści.

"Carpe jugulum" to przezabawna satyra na na programy samodoskonalenia się, automotywacji wszelkiego rodzaju 'coachów'.

Także niesamowite, skrzące się humorem i inteligencją dialogi są mocną stroną książki.

__________

"Kiedy ludzie mieli poważne kłopoty, szli do czarownicy*.
[* - przypis - Czasem, naturalnie, żeby powiedzieć: "Proszę, przestań tak robić".]"
(Narrator).

"Z drugiej strony, myślał, kiedy pakował się i przygotowywał do dalszej drogi, książki opowiadające o całym świecie były zwykle pisane przez ludzi, którzy wiedzieli raczej wszystko o książkach niż wszystko o świecie".
(sokolnik Hodgesaargh).

"Niewiele ptaków potrafi siedzieć bardziej potulnie od lancrańskiego jaustrzębia, czyli smętka kłapodziobego, drapieżnika, który wciąż poszukuje opcji wegetariańskiej. Większość czasu i tak przesypia, ale gdy zmuszony jest szukać
pożywienia, siada gdzieś na gałęzi, osłonięty od wiatru, i czeka, aż coś samo zdechnie.
(...) wszyscy doświadczeni sokolnicy zgadzali się, że jedyną metodą upolowania czegokolwiek za pomocą jaustrzębia jest wystrzelenie go z procy do celu".
(Hodgesaargh).

Carpe Jugulum
___________

"Carpe jugulum", dosłownie „Chwytaj gardło” - parodia sentencji Horacego „Carpe diem” („Chwytaj dzień”) – to humorystyczna powieść fantasy Terry’ego Pratchetta, dwudziesta trzecia część cyklu Świat Dysku.
W powieści wystąpiły znane z wcześniejszych powieści wiedźmy: Agnes Nitt/Perdita X. Dream, Babcia Weatherwax, Niania Ogg i Magrat Garlick...

Wampiry zanim podjęły pracę w straży nie są za sympatyczne ;) Mój ulubiony cykl jest o czarownicach, ale wszystkie inne też kocham. Zawsze mnie bawiły i zawsze głośno się nad nimi śmiałam, nawet w pociągu. Tylko „Kwestia wyboru” MarMaxa Borowskiego jest dla mnie małym pocieszeniem w tym, że więcej Swiata Dysku nie będzie. Świat fantasy inny, ale humor wspaniały i ta sama głębia rozumienia człowieka.

Wampiry zanim podjęły pracę w straży nie są za sympatyczne ;) Mój ulubiony cykl jest o czarownicach, ale wszystkie inne też kocham. Zawsze mnie bawiły i zawsze głośno się nad nimi śmiałam, nawet w pociągu. Tylko „Kwestia wyboru” MarMaxa Borowskiego jest dla mnie małym pocieszeniem w tym, że więcej Swiata Dysku nie będzie. Świat fantasy inny, ale humor wspaniały i ta sama...

Po prostu mistrzostwo.

Po prostu mistrzostwo.

Wiedźmy są świetne, bezspoilerowa pogadanka w filmiku :)

Wiedźmy są świetne, bezspoilerowa pogadanka w filmiku :)

W mojej opinii nie tak śmieszna jak niektóre z poprzednich książek w serii, ale dalej cudowna!

W mojej opinii nie tak śmieszna jak niektóre z poprzednich książek w serii, ale dalej cudowna!

Prześmieszna satyra o wampirach i religii. W finale trochę tempo zwalnia ale i tak jest to jedna z fajniejszych części o czarownicach.

Prześmieszna satyra o wampirach i religii. W finale trochę tempo zwalnia ale i tak jest to jedna z fajniejszych części o czarownicach.

Mieszkańcy Lancre szykują się na ważny dzień, nadanie imienia córce pary królewskiej. Zjeżdżają się zaproszeni goście. Co jednak się stanie, jeśli jedno z zaproszeń nie dotrze, a inne dotrze do kogoś, kogo nie powinno się zapraszać?
Wampiry kontra czarownice- świetny pomysł, znakomicie się bawiłam czytając jak sobie poradzą dziewica, matka i ... "ta trzecia".

Mieszkańcy Lancre szykują się na ważny dzień, nadanie imienia córce pary królewskiej. Zjeżdżają się zaproszeni goście. Co jednak się stanie, jeśli jedno z zaproszeń nie dotrze, a inne dotrze do kogoś, kogo nie powinno się zapraszać?
Wampiry kontra czarownice- świetny pomysł, znakomicie się bawiłam czytając jak sobie poradzą dziewica, matka i ... "ta trzecia".

Czytając 23. tom z cyklu „Świat Dysku” dotarłam do końca – czyli 6. tomu – podcyklu o wiedźmach. Tym razem autor umieścił swoje bohaterki w kontrze do kolejnego klasycznego literackiego motywu, czyli wampirów wzorowanych na postaci z „Draculi” Brama Stokera. Wampiry są tu nowoczesne i idące z duchem czasu, a w swoim „racjonalnym” podejściu do źródła pożywienia przerażające. Książka rozpoczyna się niemal od razu od wydarzeń, które budzą sprzeciw i lęk w czytelniku. Mimo świadomości, że jest to powieść na wskroś humorystyczna, odczuwałam prawdziwy strach o mieszkańców Lancre, a głównie o los najmłodszej bohaterki.

Autor jednak nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w swoją twórczość kwestii wykraczających poza prostą, przygodową fabułę. W tym przypadku skupił się na pojmowaniu dobra i zła, na ludzkich wyborach i ciężarze podejmowanych decyzji. Babcia Weatherwax metaforycznie mierzy się z widmem Czarnej Aliss, która zasłynęła z niewłaściwego wykorzystywania swojej mocy. Pojawia się również młody, wątpiący kapłan przybyły z Omnii przechodzącej okres permanentnej schizmy, a jego dyskusje z Babcią na temat wiary to prawdziwy majstersztyk.

Ta książka – jak inne tego autora – po prostu czyta się sama. Nie ma miejsca na nudę, czytelnik nie raz się uśmiechnie lub w głos zaśmieje, a równocześnie treść skłania do przemyśleń. Oczywiście polecam :)

Czytając 23. tom z cyklu „Świat Dysku” dotarłam do końca – czyli 6. tomu – podcyklu o wiedźmach. Tym razem autor umieścił swoje bohaterki w kontrze do kolejnego klasycznego literackiego motywu, czyli wampirów wzorowanych na postaci z „Draculi” Brama Stokera. Wampiry są tu nowoczesne i idące z duchem czasu, a w swoim „racjonalnym” podejściu do źródła pożywienia przerażające....