Zdecydowanie najsłabsza z cyklu o Wiedźmach z Lancre, i jednocześnie jedna z najgorszych książek ze Świata Dysku, w ogóle. Są to fakty o tyle bolesne, że jest to niejako pożegnanie z Wiedźmami, jeśli nie liczyć ich epizodycznych ról w późniejszych książkach okołodyskowych. Z drugiej jednak strony, poziom tej pozycji pozwala snuć domysły, że Pratchett wyczerpał już potencjał tkwiący w Lancre - widać to po licznych żartach z dyskowego recyklingu, powtarzających się motywach, czy nawet dość pretekstowej fabule.

Na plus zaliczyć mogę jedynie dość całkiem udaną zabawę z motywem wampirów, wampiryzmu, tego, jak postrzegane one są w popkulturze, oraz satyrę na programów samodoskonalenia się i automotywacji. Fani klasycznych filmów i literatury grozy znajdą tu, dodatkowo, liczne do owego nawiązania, cytaty i zabawne parafrazy.

Żal było żegnać się z Wiedźmami, i to żal tym większy, że pożegnanie nie było takie, na jakie czarownice z Lancre zasłużyły. Owszem, jest to wciąż poziom Pratchetta, ale poziom o wiele niższy niż to bywało.

Zdecydowanie najsłabsza z cyklu o Wiedźmach z Lancre, i jednocześnie jedna z najgorszych książek ze Świata Dysku, w ogóle. Są to fakty o tyle bolesne, że jest to niejako pożegnanie z Wiedźmami, jeśli nie liczyć ich epizodycznych ról w późniejszych książkach okołodyskowych. Z drugiej jednak strony, poziom tej pozycji pozwala snuć domysły, że Pratchett wyczerpał już potencjał...