Świetna i pasjonująca, choć niełatwa w odbiorze powieść inicjacyjna.
Prawdziwa literacka uczta dla tych, którzy oprócz poznawczych szukają wrażeń estetycznych i lingwistycznych.
Formalnie jest to subtelny Bildungsroman napisany oryginalnym, poetyckim, ale dalekim od ckliwego sentymentalizmu językiem, przez który przebija wnikliwa obserwacja otaczającej rzeczywistości i reguł ja tworzących.
Narratorka - Sophia Papastergiadis - Brytyjka o w połowie greckich korzeniach, bezrobotna, wegetująca w ciasnej pakamerze nad londyńska kawiarnią Coffe House i pracująca tam jako kelnerka, w istocie świeżo upieczona antropolożka - często i nieprzypadkowo podkreśla znaczenie badań terenowych w poddawanym w książce drobiazgowej analizie procesie poznawczym.
Nieśmiała, wrażliwa, przeżywająca kryzys tożsamości i ogarnięta poczuciem rezygnacji, niemocy, nawet deprywacji dziewczyna konfrontuje się ze światem zewnętrznym w specyficznie trudnych warunkach egzystencjalnych.
Opiekuje się matką cierpiącą na nietypowy, okresowy paraliż nóg, trwają wakacje i obie wyjeżdżają do upalnej, ale targanej europejskim kryzysem ekonomicznym hiszpańskiej Andaluzji, by na tle tamtejszego chaosu podjąć eksperymentalną terapię pod okiem lekarza o nie najlepszej reputacji.
Obie kobiety tkwią w układzie wzajemnego psychicznego uzależnienia, raz po raz ujawniając objawy zniechęcenia, rozczarowania, depresji.
"Moja miłość do matki jest jak topór. Tnie bardzo głęboko" oświadcza Sophie.
I taka jest ta powieść o wysublimowanej, niespiesznej narracji.
Kłuje, uwiera niczym cierń, burzy harmonijny obraz świata, balansując między ironią i patosem odrzuca sentymentalne wyobrażenia o międzyludzkiej harmonii, mozliwości pełnego spełnienia, eudajmonii na tle pejzażu południowym raju.
Z pewnością lejtmotywem powieści Levy jest kryzys.
Ukazuje go wieloaspektowo: w wymiarach indywidualnym, rodzinnym, społecznym, ekonomicznym i kulturowym.
Trochę Freuda, ułamek Nietzschego, szczypta Fromma, porcja Piketty'ego i spory kawał Lévi-Straussa.
A narracyjnie Munro i Woolf.
Czy Sophie przetnie w końcu pępowinę, łącząca ją z matką na poły szczerą, na poły patologiczną więzią?
Czy przebije ograniczający ją potrójny szklany sufit barier mentalnych, interpersonalnych i ekonomicznych?
Czy wyzwoli się z antropologicznego pesymizmu, ocaliwszy siebie, matkę i nową rodzinę odległego jak Grecja ojca?
Wspaniała, intymna, medytacyjna powieść o relacjach międzyludzkich i o tym, że mimo wszystko, na przekór absurdalności ludzkiej egzystencji warto je wzmacniać i pielęgnować.
Dla dobra zborności, integralności osobowości własnej.
Mocna, przekonująca, sugestywna, nasycona humanistyczną symboliką, synestezyjną impresyjnością i drobiazgową obserwacją literatura.
Wielka, hipnotyzująca powieść o skomplikowanym życiu wewnętrznym.
Życiu, które parzy, jak jad meduzy.

Świetna i pasjonująca, choć niełatwa w odbiorze powieść inicjacyjna.
Prawdziwa literacka uczta dla tych, którzy oprócz poznawczych szukają wrażeń estetycznych i lingwistycznych.
Formalnie jest to subtelny Bildungsroman napisany oryginalnym, poetyckim, ale dalekim od ckliwego sentymentalizmu językiem, przez który przebija wnikliwa obserwacja otaczającej rzeczywistości i...