Czy "Żmija" potrafi ukąsić na tyle mocno, by w pamięci pozostał trwały ślad?

Sam pomysł wyjściowy z obsadzeniem akcji w Afganistanie wydawał się świetny, a dodanie do tego elementów fantastycznych i nazwisko Sapkowskiego wręcz musiały zagwarantować, że będziemy mieć do czynienia z dziełem niebanalnym. Tymczasem w “Żmii” znaleźć można jedynie cień świetności tego uznanego pisarza. Styl ASa jest jakiś wyblakły, pozbawiony znanej z poprzednich dzieł plastyczności. Da się zauważyć pewne charakterystyczne dla niego patenty, ale sprawiają wrażenie wstawionych nawet nie tyle na siłę, co bez większego pomysłu. Wygląda, jakby Sapkowski pisał szybko lub od niechcenia. Lub i to, i to. Gdzieniegdzie mamy przebłyski dawnego geniuszu, lecz są one jedynie miejscowe. Trudno też nie poczuć, że część książki to tzw. “wata” – np. przesadne wymienianie nazw militariów irytuje.

Sama intryga? Cóż, wrażenia mam mocno mieszane. Bohaterowie ani nie ziębią, ani nie grzeją, nawet los głównej postaci - Lewarta - był mi doskonale obojętny. Przez karty tej krótkiej powieści przewija się sporo osób, ale na dobrą sprawę żadnej się nie zapamiętuje. Niby coś przeżywają, rzucają żartami i dzielnie walczą, ale nie ma się do nich stosunku innego niż neutralny. Sama historia ze złotą żmiją też nie podniosła mi ciśnienia. Kto wie, czy “Żmija” nie skorzystałaby na tym, gdyby pozbawiono ją pierwiastka fantastycznego.

Po odłożeniu “Żmii” na półkę przede wszystkim miałem uczucie zawodu. Liczyłem, że może chociaż zakończenie powali mnie na kolana, da do myślenia, ale nic takiego się nie przydarzyło. Szkoda.

Czy "Żmija" potrafi ukąsić na tyle mocno, by w pamięci pozostał trwały ślad?

Sam pomysł wyjściowy z obsadzeniem akcji w Afganistanie wydawał się świetny, a dodanie do tego elementów fantastycznych i nazwisko Sapkowskiego wręcz musiały zagwarantować, że będziemy mieć do czynienia z dziełem niebanalnym. Tymczasem w “Żmii” znaleźć można jedynie cień świetności tego uznanego...