Czytając, czułem się jak pasażer niespiesznie podążającego do celu autobusu PKS-u z dalekiego PGR-u do stołycy. Dlaczego taka a nie inna droga? Bo na całej długości czuło się intrygę, coś miało zdecydowanie wybuchnąć i zmieść wszystkie założenia. Natomiast zanim doszło do kulminacji, to akcja przypominała rozklekotany na wybojach 20-letni autobus. Brakowało mocy, obrotów, siedzenia uwierały tam gdzie nie należałoby z uwagi na komfort podróżującego.
Cykl gliwicki posiada dla mnie dość specyficzną cechę. Chmielarzowi udało się stworzyć bohaterów, gdzie każdy wzbudzał moją niechęć lub, inaczej, żaden nie wzbudził mojej sympatii. Wszyscy są jacyś „zbyt ludzcy”, ale w tym niezbyt przychylnym znaczeniu. Proste sylwetki, nijak nie pasujące do mianowania ich bohaterami, przesiąknięte raczej wadami niż zaletami swoistymi człowiekowi. Mimo tej niechęci nie przeszkadzały mi jednak w czytaniu. Były dobrym dopełnieniem do stylu narracji Chmielarza. Takiego niby że prostego, ale wcale nie rubasznego. Styl potoczny może być dobrym sposobem narracji, autor wcale nie musi się wznosić na wyżyny „-ą i -ę” by zadowolić czytelnika. Szczególnie takiego lubującego się raczej w misterium intrygi niż misterium językoznawstwa.

A zakończenie? No właśnie takie, ze z planowanych początkowo 6 gwiazdek, gwiazdnięty w czoło jak padającym meteorytem, daję te 8. Zaskoczony, a ostanie strony to dosłownie pożarłem. No i jednak całościowo doceniam warsztat Autora. Powieść jest spójna wewnętrznie i napisana z kunsztem. Warto się "pomęczyć".

Czytając, czułem się jak pasażer niespiesznie podążającego do celu autobusu PKS-u z dalekiego PGR-u do stołycy. Dlaczego taka a nie inna droga? Bo na całej długości czuło się intrygę, coś miało zdecydowanie wybuchnąć i zmieść wszystkie założenia. Natomiast zanim doszło do kulminacji, to akcja przypominała rozklekotany na wybojach 20-letni autobus. Brakowało mocy, obrotów,...