Bliżej mojemu sercu i mojej głowie do tego tomiku wierszy. Bliższy jest mi on przekazem, wizją tego co wokół nas, przemyśleniami i spostrzeżeniami. Bardziej przystępny językowo, emocjonalnie i skojarzeniowo. Tak, nie zastanawiałam się nad tym co czytam, ja to po prostu czytałam, a słowa do mnie trafiały.
Niby proste słowa, niby proste rzeczy wydawały się wręcz niewiarygodne w swojej oczywistości. I przecież każdy z nas wie czym jest zima, kiedy przychodzi i kiedy musimy się z nią pożegnać, ale czy rzeczywiście w gonitwie dnia codziennego nie zauważamy, że już nadeszła. I czy chodzi tylko o zimę?
W Teatrze widziałam Grochmalskiego. Jako czytelnik, więcej o nim się dowiedziałam, więcej go poznałam. Jego postrzeganie świata może nas zaskoczyć, choć ja twierdzę, że częściej ze zrozumieniem i akceptacją pokiwamy głową, niż odrzucimy jego punkt widzenia.
Wiersze z jednowyrazowymi tytułami. W sumie zupełnie nie wiem dlaczego, ale to one mnie zaskoczyły, ujęły, zawładnęły moją głową. „Mgła” tak chyba właśnie ona wkradła się do mojego serca, i chyba jest jej tam tak dobrze, jak mnie z nią.
Traktat był bardziej cichy, bardziej smutny, bardziej hermetyczny. Teatr jest bardziej otwarty. I gra, gra swoją muzyką. Gra płynnym głośnym odczytaniem Uczniaków i leniwą melodią Lata, czy wyszeptanym Erotykiem. I pachnie. Pachnie Zapachem powietrza.
Ładne to jest. Bardzo ładne i bardzo przyjemne, bo choć z zakamarków wyziera sen o przemijaniu, nastaje smutna niekiedy zagoniona rzeczywistość, a przyszłość.. .kto wie jaka będzie, to świat jest piękny.
Warto zmierzyć się z Teatrem Grochmalskiego, odkryć coś nowego, przypomnieć sobie coś starego. Warto.

Bliżej mojemu sercu i mojej głowie do tego tomiku wierszy. Bliższy jest mi on przekazem, wizją tego co wokół nas, przemyśleniami i spostrzeżeniami. Bardziej przystępny językowo, emocjonalnie i skojarzeniowo. Tak, nie zastanawiałam się nad tym co czytam, ja to po prostu czytałam, a słowa do mnie trafiały.
Niby proste słowa, niby proste rzeczy wydawały się wręcz niewiarygodne...