Najnowsze artykuły
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2022
2021
2018
2017
2008
2007
#mimośród Bożena Boba-Dyga 
"#mimośród" zachwyca, wzrusza, inspiruje. To wiersze-lustra, w których przeglądamy się cali. Od intymnych myśli, pragnień i obaw, przez uniwersalne kwestie, np. przemijania, po wszystko, co nas otacza, w czym – chcąc nie chcąc – uczestniczymy. To także poezja przestrzeni. I każdy czytelnik znajdzie tu swoje miejsce.
Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2021/10/mimosrod-bozena-boba-dyga.html
Sprężyna Bożena Boba-Dyga 
Lubię książki prozatorskie napisane przez poetów. Najczęściej można w nich znaleźć naprawdę dużo „ukrytych” sensów, symboli, zupełnie innej wrażliwości, ale i większą dbałość językową. Najnowsza książka poetki, Bożeny Boby-Dygi, to właśnie debiut prozą.
Autorka w "Sprężynie" tworzy krótkie teksty. Punktem wyjścia do opowieści jest zazwyczaj pojedynczy obraz. To swoisty zapalnik, które roznieca zdarzenia i myśli narratorki. Najczęściej wpatrujemy się w jeden punkt, a on rośnie w konteksty, skojarzenia, emocje, odwołania, by w finale pozostawić czytelnika z myślą uniwersalną, czasem ze zwątpieniem, niekiedy inspiracją lub zadziwieniem.
Wiele tekstów ze "Sprężyny" ma charakter krótkiego eseju. Narratorka rozprawia m.in. o „pupach”, wyższości małego rozmiaru piersi nad większym. Ale i tu możemy doszukać się głębszego przekazu, choćby o samoakceptacji w ogóle, o dojrzewaniu do uświadomienia sobie i polubienia odrębności oraz różnorodności.
Bo w "Sprężynie" właśnie tak jest – to co maluje narratorka to tylko pretekst do rozmowy o czymś jeszcze, o sprawach, o jakich może się na co dzień milczy. Boba-Dyga przełamuje wstyd i lęk, tu nie ma tematów tabu, bo przecież wszystko dotyczy człowieka i jego spraw, a więc nic, co ludzkie, nie jest nam obce. Są tu relacje z wewnątrz (intymne) i z zewnątrz (np. świetny „liryczny” reportaż o Kubie).
Ciekawe opowieści, nietypowe tematy, oryginalne spojrzenie na świat, człowieka, samą siebie przez narratorkę to tylko jedna strona "Sprężyny". Drugą jest kwestia formalna. Na uwagę zasługuje duża swoboda wypowiedzi. Nie ma tu żadnego patosu, nic nie trąci sztucznością – każdy z tych tekstów jest jak rozmowa z bliską znajomą – „o wszystkim i o niczym”. Mam tu na myśli, oczywiście, zarówno sprawy istotne z punktu widzenia człowieka jako jednostki i jako zbiorowości, ale też te nieco groteskowe opowieści, w których w przejaskrawiony, karykaturalny sposób pisarka charakteryzuje współczesność.
Bożena Boba-Dyga bawi się słowami, językiem,, ale też bawi się narracją, literaturą w ogóle. Przy czym podkreślam, że nawet w tekstach nieco rozrywkowych autorka przemyca ważne treści, ciekawe uwagi do rozmyślań i dyskusji. W tekście "Sąd na ulicy Sadowej, sad na ulicy Sądowej" już tytuł wskazuje, że autorka puszcza oczko i zaprasza czytelnika do gry w skojarzenia, odgadywanie znaczeń oraz sensów kryjących się w zabawie brzmieniami. Jednak opowieść o Sławku Sadowniku wcale już taka wesoła nie jest.
W mojej opinii "Sprężyna" to zbiór felietonów. Niektóre mają charakter bardziej literacki, inne nawet poetycki, większość zaś bliska jest, w swojej wymowie, właśnie publicystyce. Dzięki literaturze Boba-Dyga mówi o pewnych kwestiach bardziej otwarcie, ubiera je w kostium uniwersalności, pomaga sobie symbolami, metaforami, czasem humorem. To pisanie ma dwa cele – po pierwsze, by nieustannie snuć opowieść (czuć to choćby w "Kucyku na stacji"). I po drugie – by nad tą wielką opowieścią o człowieku (i życiu w ogóle) się pochylić, zatrzymać, coś poczuć.
"Sprężyna" to teksty, które najbardziej chyba sprzyjają budowaniu więzi, autorka dzieli się dość osobistymi refleksjami, ale odnoszącymi się do doświadczeń wielu. To zbliża. A więc z jednej strony – Bożena Boba-Dyga pisze z potrzeby własnej, ale z drugiej – (czego może nawet nie wie) z potrzeby naszej.
