Kolejna wizyta w szwedzkiej Fjallbace za mną. Tym razem porywane są i krzywdzone młode dziewczyny. Zespół Patrika prowadzi policyjne śledztwo, Erica pracuje nad nową książką.
Czy – znów – odkryte zostały długo skrywane rodzinne tajemnice? Czy – znów – motywy postępowania oprawcy pochodziły z dalekiej przeszłości? Czy zobaczyłam dramatyczne obrazy przemocy w rodzinie, krzywdzenia dzieci, wykorzystywania kobiet? I czy znów – razem z główną bohaterką – nie mogłam się nadziwić, że takie brutalne zachowania psychopatycznych zwyrodnialców są w ogóle możliwe?

No jasne! A czy nie tego właśnie chciałam? Czy nie po to sięgam po kolejny tom serii Camilli Lackberg? Nie mam zamiaru narzekać, że znów schematyczna konstrukcja, że przewidywalna fabuła, podobne relacje i mechanizmy rządzące życiem bohaterów. No wiedziałam, czego się spodziewać, skoro wzięłam dziewiąty już tom. Czego chciałam, to otrzymałam.
I – jak zwykle – szybko zorientowałam się kto jest tym "złym". Przewidywałam co będzie i jak się zakończy. I zupełnie nie zmieniło to mojego zainteresowania książką i radości z czytania.
Lackberg doskonale operuje piórem. Historia w "Pogromcy..." jest wielowątkowa, ale przejrzysta i czytelna. Fabuła pięknie łączy wątki kryminalne z obyczajowymi. Tragedie wstrząsają, zło przeraża, miłość buduje. Tak miało być.
I chociaż słowo "znów" zdominowało moją wypowiedź, to naprawdę nie znaczy, że jestem jakkolwiek rozczarowana, a na koniec chciałabym dodać "jeszcze, jeszcze!". Pani Camillo, bo ja już czekam!

Kolejna wizyta w szwedzkiej Fjallbace za mną. Tym razem porywane są i krzywdzone młode dziewczyny. Zespół Patrika prowadzi policyjne śledztwo, Erica pracuje nad nową książką.
Czy – znów – odkryte zostały długo skrywane rodzinne tajemnice? Czy – znów – motywy postępowania oprawcy pochodziły z dalekiej przeszłości? Czy zobaczyłam dramatyczne obrazy przemocy w rodzinie,...