Klimat tej powieści otula nas od pierwszych stron. Jest niezwykle ciepły, wręcz rodzinny. Bohaterowie spotykają się, a my czujemy się jak w domu. Na dodatek są oni bardzo ludzcy, ma się wrażenie, że zna się ich od lat. Są dobrze wykreowani, wiemy jakie mają nawyki, co robią w wolnych chwilach i jak zachowaliby się w danej sytuacji. Jednakże tuż po przeczytaniu stwierdzam, że nie każdemu została poświęcona taka sama ilość uwagi. Jedni bohaterowie są bardziej dopracowani od innych. Dzięki czemu nie mamy problemu, żeby utożsamić się z pewnymi osobami, za to inni są nam zupełnie obcy i pojawiają się dość rzadko, a przecież są dość istotni dla samej fabuły.

Styl pisania pani Gąsiorowskiej charakteryzuje się dużą ilością opisów, jedne są mniej, inne zaś bardziej szczegółowe. Ma to swoje zalety, jak i wady. Z jednej strony momentami ich nadmiar może nas przytłaczać, czy też nużyć, ale z drugiej sprawia, że bardziej wczuwamy się w historię, a także możemy dokładnie wyobrazić sobie miejsce, w którym akurat toczy się akcja. Jak dla mnie chwile spędzone w antykwariacie oraz wszystkie nawiązania do innych książek były wprost cudowne.

Naprawdę ciężko mi jednoznacznie stwierdzić czy fabuła tej książki jest schematyczna czy przewidywalna. Może momentami wszystko jest trochę zbyt dramatyczne i przerysowane, jednak jakoś bardzo mi to nie przeszkadzało. Klimat tej powieści, a także jej bohaterowie w pełni wynagradzają nam wszystkie niedociągnięcia. Ja osobiście bardzo miło spędziłam przy niej czas i cieszę się, że mogłam ją przeczytać.

Klimat tej powieści otula nas od pierwszych stron. Jest niezwykle ciepły, wręcz rodzinny. Bohaterowie spotykają się, a my czujemy się jak w domu. Na dodatek są oni bardzo ludzcy, ma się wrażenie, że zna się ich od lat. Są dobrze wykreowani, wiemy jakie mają nawyki, co robią w wolnych chwilach i jak zachowaliby się w danej sytuacji. Jednakże tuż po przeczytaniu stwierdzam,...