Jejciu, ale się nadziałem. Miała być komedia kryminalna, ba, pełen ironii i kąśliwego humoru. Skusiłem się, bo na taka lekką, zabawną lekturę miałem na majówkę ochotę.
Doczytałem do końca. Czytałem i czekałem na ten humor, ironie, kryminał. Wychodzi, że mam całkiem inną definicję dobrej komedii kryminalnej. Bo w książce Pani Kleiber nie znala momencie być złem żadnego obiecanego elementu. W moim odczuciu wyszła prosta i lekka obyczajówka. I chciałbym w tm momencie być Stefą z książki, co złośliwie obsmarowuje pod pseudonimem swoją przyjaciółkę (wiem, że to spoiler, ale dla mnie to było jasne od pierwszej o tym wzmiance, więc chyba tym nie popsuje innym lektury, zresztą kto będzie moją opinię czytał) ;-) ale po co pastwić się nad książką i autorką? Dla takiej lekkiej lektury znajdzie się czytelnik, który choćby nudne majowe popołudnie pełne deszczu nim sobie umili lub podróż zatłoczonym pociągiem lub tramwajem. Lektura prosta, nie trzeba się przy niej skupić, żeby nie zgubić wątku w intrydze, bo takowej nie ma. Dla mnie lipa.

Jejciu, ale się nadziałem. Miała być komedia kryminalna, ba, pełen ironii i kąśliwego humoru. Skusiłem się, bo na taka lekką, zabawną lekturę miałem na majówkę ochotę.
Doczytałem do końca. Czytałem i czekałem na ten humor, ironie, kryminał. Wychodzi, że mam całkiem inną definicję dobrej komedii kryminalnej. Bo w książce Pani Kleiber nie znala momencie być złem żadnego...