Zaczęłam czytać "Miłość..." i miałam poczucie, że z czymś mi się ta książka kojarzy, że już coś podobnego było. Po chwili zorientowałam się, że w podobnym stylu jest napisana doskonała "Piana dni" Borisa Viana. W obu książkach jest podobny klimat, nuta baśniowości, nawet piosenka przewodnia jest w podobnym stylu. Być może autor czerpał inspirację z twórczości starszego kolegi po fachu. Czy "Miłość..." jest równie dobra? Prawie. Może to uczucie, że skądś to znam, ostudziło nieco mój zachwyt, a może fakt, że nowsza książka wydaje się prostsza w fabule, języku, problemie. Tak czy inaczej, Bourdeaut poruszył tu temat szaleństwa i miłości w piękny sposób. Zmusił mnie do rozmyślań o tym ile jest szaleństwa w miłości, na ile miłość ma uczestniczyć w szaleństwie i pytanie, które zawsze mi się nasuwa w takich przypadkach, czyż nie jest tak, że tak wielka i prawdziwa miłość może być tylko jedna w życiu, że swoim ogromem przykrywa tak wiele i zabiera w sercu tyle miejsca i energii, że później i wcześniej wszystko jest tylko podróbką? W tym przypadku nie ma później, może w życiu też spotykamy tylko jedną prawdziwą miłość, pełną uczucia, oddania i szacunku... Oprócz poważnego tematu Bourdeat okrasił tekst skrzącym i delikatnym humorem, co dodało powieści ciężkiego kalibru sporo lekkości. I do tego dochodzi piękna okładka, która jest wisienką na torcie, a po przeczytaniu książki wiem też, że tak dużo mówi o jej zawartości.

Zaczęłam czytać "Miłość..." i miałam poczucie, że z czymś mi się ta książka kojarzy, że już coś podobnego było. Po chwili zorientowałam się, że w podobnym stylu jest napisana doskonała "Piana dni" Borisa Viana. W obu książkach jest podobny klimat, nuta baśniowości, nawet piosenka przewodnia jest w podobnym stylu. Być może autor czerpał inspirację z twórczości starszego...