Bardzo głęboko przetoczyła się przez moje postrzeganie rzeczywistości książka, której autor nadał mało marketingowy tytuł „Dowód ontologiczny”.

Pomogła mi w szukaniu odwagi do odrzucania złudzeń. Wzmocniła patomorfologiczny obraz intelektualnego umierania za życia, które Was też dopadnie, gdy nie zawalczycie o to, co istotne.
„-Pan coś pali?
- Papierosy, cygara i mosty za sobą”

Zaskakująco ciepła, cynicznie prawdziwa.
Bliska mi jest, przyznam się szczerze, ballowska pochwała kofeinizmu i nałogowego myślenia pomieszana z wizją moich ulubionych placków ziemniaczanych i przesiąknięta klimatem Toskanii.

Zawsze byłam pewna roli kawy w odnajdywaniu sensu istnienia. Uwięzieni między sobą a snem jesteśmy tak samo nierealni, co zaspani ale gdy odkrywamy Locatelli Concerti Grossi Op I - sens istnienia przeskakuje o level wyżej w grze zwanej trwaniem.

Opowieść jest zarówno humorystyczna, co refleksyjnie kreatywna. Dotyka wirtualności fundamentów, niepotrzebności schematów, wartości bycia wrażliwym… wartości bezwzględnej. Względne jest wszystko inne, poza samotnością. Tę mamy w pakiecie.

Znalazłam tu coś jeszcze, głęboko poetycki obraz nałogu, z którego wyjść można - nie tyle z niego wychodząc - co wikłając się w coś szczęśliwie zajmującego myśli i emocje. Miłość? Prędzej matematyka lub chociaż Matematyk.

Powieść jest genialna dla ludzi, których życie nieustannie zmusza do udawania, dla tych którzy jeszcze boją się zostawić ważkie sprawy otwartymi. Wreszcie, ucieszą się z lektury tęskniący za prawdziwą rozmową, bo o nią coraz trudniej.

Taką rozmowę warto dać sobie w prezencie.

Bardzo głęboko przetoczyła się przez moje postrzeganie rzeczywistości książka, której autor nadał mało marketingowy tytuł „Dowód ontologiczny”.

Pomogła mi w szukaniu odwagi do odrzucania złudzeń. Wzmocniła patomorfologiczny obraz intelektualnego umierania za życia, które Was też dopadnie, gdy nie zawalczycie o to, co istotne.
„-Pan coś pali?
- Papierosy, cygara i mosty za...