Fabuła zdecydowanie się rozkręca, koniec tej części spowodował, że musiałem sięgnąć po następną. :)

Fabuła zdecydowanie się rozkręca, koniec tej części spowodował, że musiałem sięgnąć po następną. :)

Byłby to całkiem dobry cykl, gdyby nie kolejne części, niezrozumienie albo celowe negowanie tożsamości płciowej, no i nachalność poglądów autora generalnie - pierwsza część była jeszcze znośna, a wręcz ciekawa. Podobały mi się niektóre wątki, ale myślę, że część była niepotrzebnie przeciągana.

Byłby to całkiem dobry cykl, gdyby nie kolejne części, niezrozumienie albo celowe negowanie tożsamości płciowej, no i nachalność poglądów autora generalnie - pierwsza część była jeszcze znośna, a wręcz ciekawa. Podobały mi się niektóre wątki, ale myślę, że część była niepotrzebnie przeciągana.

Trzecia część serii. Równie dobra jak dwie poprzednie.

Trzecia część serii. Równie dobra jak dwie poprzednie.

W serii porwały mnie same założenia i umiejscowienie bohaterów, a urzekła logiczność ich czynów. Wszystko rozgrywane jak scenariusz dobrej gry fabularnej. Jednak im głębiej w las (tom 3+) tym więcej pustej grafomanii i zatapiania się bohaterów w nic nie wnoszącej codzienności i pustych przemyśleniach. Dodatkowo powtarzające się opisy są wisienką na torcie która nie pozwala polecić więcej niż pierwszych dwóch tomów.

W serii porwały mnie same założenia i umiejscowienie bohaterów, a urzekła logiczność ich czynów. Wszystko rozgrywane jak scenariusz dobrej gry fabularnej. Jednak im głębiej w las (tom 3+) tym więcej pustej grafomanii i zatapiania się bohaterów w nic nie wnoszącej codzienności i pustych przemyśleniach. Dodatkowo powtarzające się opisy są wisienką na torcie która nie pozwala...

Nudnawo... znowu akcja tak jak i w poprzedniej części rusza dopiero pod koniec.

Nudnawo... znowu akcja tak jak i w poprzedniej części rusza dopiero pod koniec.

Jakoś to się robi przekombinowane w tym tomie. Trochę ciekawią dalsze losy, ale jednocześnie cykl zaczyna mnie już nużyć. Bardzo się męczyłem z tym tomem i raczej zrobię sobie przerwę przed sięgnięciem po następny (o ile w ogóle po niego sięgnę)

Jakoś to się robi przekombinowane w tym tomie. Trochę ciekawią dalsze losy, ale jednocześnie cykl zaczyna mnie już nużyć. Bardzo się męczyłem z tym tomem i raczej zrobię sobie przerwę przed sięgnięciem po następny (o ile w ogóle po niego sięgnę)

Nijaki poziom, wydaje się napisana na siłę i rozumiem doskonale niezadowolonych z Oka Jelenia czytelników. Jedyny plus to pozbycie się irytującego bohatera, choć niestety pamiętam też co przynoszą następne tomy, dlatego nie uważam tego za duży plus. Widzę po recenzjach innych, że wiele osób nawet nie marnuje czasu na tę część i wcale się im nie dziwię, polecić tego nikomu nie można, nawet nie fanom Pilipiuka, o ile jeszcze jakichś ma po cyklu Oko Jelenia.

Nijaki poziom, wydaje się napisana na siłę i rozumiem doskonale niezadowolonych z Oka Jelenia czytelników. Jedyny plus to pozbycie się irytującego bohatera, choć niestety pamiętam też co przynoszą następne tomy, dlatego nie uważam tego za duży plus. Widzę po recenzjach innych, że wiele osób nawet nie marnuje czasu na tę część i wcale się im nie dziwię, polecić tego nikomu...

No i trzecia część "Oka Jelenia"... Szkoda, szkoda na to czasu.

Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

No i trzecia część "Oka Jelenia"... Szkoda, szkoda na to czasu.

Przeczytałem trochę książek w młodości :) .

To książka z mojej półki "różności", wrzucam tu te setki książek które przeczytałem w życiu w latach 2000-2019.

Chyba "Pan Lodowego Ogrodu" ma poważnego rywala. Akcja się zagęszcza, postacie nabierają głębi, akcja nie pozwala oderwać się ani na chwilę. Czapki z głów, panie Andrzeju!

Chyba "Pan Lodowego Ogrodu" ma poważnego rywala. Akcja się zagęszcza, postacie nabierają głębi, akcja nie pozwala oderwać się ani na chwilę. Czapki z głów, panie Andrzeju!

Pan Pilipiuk nie pozwala się nudzić swoim czytelnikom, tylko zamartwiać, jak długo pożyją ich ulubione postacie. Jako że los Staszka od początku nie był mi obojętny, najbardziej dotknęło mnie to, co go spotkało. Chciałabym też zaznaczyć, że Hela, jako szlachcianka, jest mimo wszystko zaradną osóbką. I ma charakterek, na szczęście. Nie wytrzymałabym lektury, gdyby okazała się jęczącą mimozą.

Pan Pilipiuk nie pozwala się nudzić swoim czytelnikom, tylko zamartwiać, jak długo pożyją ich ulubione postacie. Jako że los Staszka od początku nie był mi obojętny, najbardziej dotknęło mnie to, co go spotkało. Chciałabym też zaznaczyć, że Hela, jako szlachcianka, jest mimo wszystko zaradną osóbką. I ma charakterek, na szczęście. Nie wytrzymałabym lektury, gdyby okazała...