Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Budka Suflera jest obecna w moim życiu od najmłodszych lat. Ojciec regularnie karmił mnie urzekającą, wzruszającą "Jolką", żywiołowym, przejmującym hardrockiem w "Młodych lwach" czy "Ragtime" albo monumentalnych utworach "Jest taki samotny dom" i "Czas wielkiej wody". Dlatego przez długie lata nie do końca rozumiałem ten błysk ironii w mediach, gdy ktoś ośmielił się wspomnieć o Budce jako jednej z najważniejszych ekip polskiej muzyki rozrywkowej. Zrozumienie przyszło później, a w pełni wyjaśnił je Sawicki. Tyle, że po lekturze jego książki jeszcze mocniej usadowiłem się w moim punkcie widzenia. Bo choć wiele można zarzucić Budce ery "Takiego tanga" czy "Balu wszystkich świętych" - ilu artystów po 30 latach na najwyższym poziomie jest w stanie odnaleźć się na nowo, zdobyć młodych słuchaczy i jeszcze przebić to w monstrualny sukces? Nikt, no albo prawie nikt. Zresztą, aż do smutnych "Mokrych oczu", nie ulega wątpliwości, że kanonem Budki pozostawał rock - w różnych formułach, ale jednak.
A co do samej książki - napisana niezwykle pomysłowo, a jednocześnie przemyślanie. Nabożność względem lubelskiego zespołu chwilami przeszkadza - ale doprawdy, tylko chwilami. Jest to ogromna, zaplanowana pozycja, mająca na celu przedstawienie ogromu postaci i zdarzeń z okresu 1970 - 2014. I zrobiona została świetnie, bo brakuje w niej chaosu i braku logicznych następstw. A i barwny język autora z rzadka tylko trąci pastiszem. Świetna pozycja, a ja na koniec dodam tylko: "Budka Suflera wielkim zespołem była..." i kropka. A jak ktoś nie wierzy, to niech włączy "Geniusza blues" i przyzna, że nie ma ochoty spakować torby, wsiąść w samochód i uciec, byle dalej, by "sobą się poczuć móc".

Budka Suflera jest obecna w moim życiu od najmłodszych lat. Ojciec regularnie karmił mnie urzekającą, wzruszającą "Jolką", żywiołowym, przejmującym hardrockiem w "Młodych lwach" czy "Ragtime" albo monumentalnych utworach "Jest taki samotny dom" i &qu...

Rozwiń

Zwiń

Jeden z najciekawszych tomów od Hacette w ostatnim czasie. Znerfienie Supermana i przedstawienie go na tle równie silnych wrogów, w dodatku wzmocnionych kryptonitem, zadziałało tak, jak powinno. Świetny był zwłaszcza numer związany z przewodzeniem przez Człowieka Jutra buntem na Apokolips. Rzadko kiedy plot twist na łamach komiksu jest w stanie złapać mnie w podobny sposób.

Jeden z najciekawszych tomów od Hacette w ostatnim czasie. Znerfienie Supermana i przedstawienie go na tle równie silnych wrogów, w dodatku wzmocnionych kryptonitem, zadziałało tak, jak powinno. Świetny był zwłaszcza numer związany z przewodzeniem przez Człowieka Jutra buntem na Apokolips....

Rozwiń

Zwiń

Całkiem angażująca, nieźle napisana i bardzo oryginalnie narysowana opowieść. Brakuje zgłębienia intencji bohaterów, co jednak jest zwykłą przywarą w komiksach zawierających tak wiele postaci.

Całkiem angażująca, nieźle napisana i bardzo oryginalnie narysowana opowieść. Brakuje zgłębienia intencji bohaterów, co jednak jest zwykłą przywarą w komiksach zawierających tak wiele postaci.

Ach, kolejna geneza powstania Aquamana. Choć sam koncept z porzuconym dzieckiem jest interesujący, reszta niestety "nie dowozi". Brak jakiegokolwiek charakterystycznego czarnego charakteru; z numeru zapamiętam jednak jeszcze pochodzenie stroju króla Atlantów. Zostało to wyjaśnione ciekawie - i ja to kupuję.

Ach, kolejna geneza powstania Aquamana. Choć sam koncept z porzuconym dzieckiem jest interesujący, reszta niestety "nie dowozi". Brak jakiegokolwiek charakterystycznego czarnego charakteru; z numeru zapamiętam jednak jeszcze pochodzenie stroju króla Atlantów. Zostało to wyjaśnion...

Rozwiń

Zwiń

Zgodzę się ze słowami z przedmowy - mowa o międzygalaktycznym superbohaterze, a skupiamy się głównie wokół miejsca jego ziemskiej pracy. Nieco nudny tom, w czym nie pomaga spora objętość - przynajmniej dwa numery spokojnie mogły zostać pominięte.

Zgodzę się ze słowami z przedmowy - mowa o międzygalaktycznym superbohaterze, a skupiamy się głównie wokół miejsca jego ziemskiej pracy. Nieco nudny tom, w czym nie pomaga spora objętość - przynajmniej dwa numery spokojnie mogły zostać pominięte.

Wbrew temu, co pisze autor w przedmowie - wydaje się, że rzeczywiście liczba interesujących osób pasujących do konwencji znacznie się skurczyła. Nadal warto jednak sprawdzić choćby bodaj pierwszy relatywnie poważny wywiad Dwóch Sławów, a i rozmowy z Lukasyno czy Pyskatym (dzięki za rozwiązanie tajemnicy z jego przerwaną karierą!) lub Onarem zasługują na wyróżnienie.

Wbrew temu, co pisze autor w przedmowie - wydaje się, że rzeczywiście liczba interesujących osób pasujących do konwencji znacznie się skurczyła. Nadal warto jednak sprawdzić choćby bodaj pierwszy relatywnie poważny wywiad Dwóch Sławów, a i rozmowy z Lukasyno czy Pyskatym (dzięki za rozwiąz...

Rozwiń

Zwiń

Nie ma sensu się rozwodzić - to samo, co wcześniej, tyle że całkiem inne, bo z nowymi bohaterami. Tym razem na wyróżnienie zasługują rozmowy z braćmi Krok, Jurasem, Martą Nizio-Siara, PIH-em oraz VNM-em.

Nie ma sensu się rozwodzić - to samo, co wcześniej, tyle że całkiem inne, bo z nowymi bohaterami. Tym razem na wyróżnienie zasługują rozmowy z braćmi Krok, Jurasem, Martą Nizio-Siara, PIH-em oraz VNM-em.

Nieco słabszy, niż drugi tom, ale i tu nie brakuje rozmów ciekawych, insajderskich, różnych od dostępnych wywiadów. Na wyróżnienie zasługuje przekonanie Eldoki do ogromnej otwartości na temat swoich problemów, przeprowadzenie luźnej, acz dostarczającej sporej liczby informacji Erosa czy przelanie na papier kizowatego "kiedyś nie miałem, a teraz mam" w wykonaniu Sariusa. Z pewnością to wciąż seria zasługująca na uwagę, zaś dla każdego, chcącego wynieść z rapu coś więcej - pozycja obowiązkowa.

Nieco słabszy, niż drugi tom, ale i tu nie brakuje rozmów ciekawych, insajderskich, różnych od dostępnych wywiadów. Na wyróżnienie zasługuje przekonanie Eldoki do ogromnej otwartości na temat swoich problemów, przeprowadzenie luźnej, acz dostarczającej sporej liczby informacji Erosa czy pr...

Rozwiń

Zwiń