„Przyrodni brat” to literatura pokroju „Greya”, w której od biedy można by się dopatrzyć czegoś więcej. Całkiem wciąga, jednak podczas czytania zastanawiasz się, dlaczego właściwie marnujesz na nią czas. Odpowiedź jest prosta: mimo wszystko jesteś ciekawy ciągu dalszego na tyle, by nie rzucić książki w kąt.

Głównym problem tej pozycji jest wprowadzenie czytelnika w błąd już na samym początku. Opis mówi: „Dziewczyna nie powinna pragnąć tego, kto ja DRĘCZY...”. Przepraszam bardzo, ale gdzie było to całe dręczenie? To, że chłopak był dla niej niemiły czy złośliwy, wcale nie oznacza dręczenia. Elec zachowywał się jak na zbuntowanego nastolatka przystało, zgrywał dupka i zdawał sobie z tego sprawę. Poza tym Greta sama się prosiła o przykre sytuacje, nie mówiąc o tym, jak się do niego śliniła. Nabuzowana hormonami nastolatka, której największym problemem jest to, że przyrodni brat chce się zachować wobec niej w porządku, nie lądując z nią w łóżku. Tak właśnie zapowiadała się ta historia. Dalej było tylko trochę lepiej.

Kolejnym bardzo dużym minusem jest to, że wszystko nieustannie obraca się wokół seksu. Na przykład myśli Grety. Rozumiem, że facet jest seksowny, dotarło to do mnie za pierwszym razem, ale do głównej bohaterki najwyraźniej nie. Nie zliczę, ile razy robiła się „mokra” na sam jego widok. Albo jak w każdej myśli czy wypowiedzi znajdowała ukryty sprośny podtekst. Ugh. Nie znoszę takiego spłycania relacji między ludźmi, a tak to właśnie wyglądało. Jak mam uwierzyć w prawdziwe, głębokie uczucie bohaterów, kiedy każde ich spotkanie prowadzi do seksu?

Kilkanaście stron książki zostało poświęconych na przedstawienie całej historii z punktu widzenia Eleca. Zupełnie niepotrzebnie. O ile fragment sprzed jego narodzin był bardzo ciekawy, o tyle reszta – niekoniecznie. Można to było jakoś umiejętnie streścić i wyszłoby na to samo.

Ja wiem, że niektóre książki są tylko dla rozrywki. Ale dialogi nie są nawet zabawne, a bohaterowie nie mają ujmujących osobowości. Zakończenie jest słodkie i nijakie. To był „odlotowy romans”? Nie kupuję tego i Wam też nie radzę. Wysokie oceny zwodzą...

„Przyrodni brat” to literatura pokroju „Greya”, w której od biedy można by się dopatrzyć czegoś więcej. Całkiem wciąga, jednak podczas czytania zastanawiasz się, dlaczego właściwie marnujesz na nią czas. Odpowiedź jest prosta: mimo wszystko jesteś ciekawy ciągu dalszego na tyle, by nie rzucić książki w kąt.

Głównym problem tej pozycji jest wprowadzenie czytelnika w błąd...