Ta książka przemówiła do mnie jak rzadko która. Skończyłam ja, ale jestem cały czas pod jej bardzo silnym wrażeniem. Należę do ludzi wyjątkowo empatycznych, wyjątkowo kochających dzieci i zwierzęta. Jestem posiadaczką dwóch wyjątkowo szczęśliwych znajd (jedną z nich widzicie spoglądając na mój awatar) i los zwierzaków nie jest mi obojętny.
"Zauważacie może rzadkie albo wyjątkowo duże lub kolorowe gatunki, ale czy jesteście w stanie przypomnieć sobie wszystkie ptaki, opisać wygląd każdej muchy? Na pewno nie, bo to, że nasze środowisko jest tak pełne różnych stworzeń, jest dla nas tak normalnym zjawiskiem, że nie dostrzegamy już szczegółowo tych, co skaczą i fruwają." Nie zauważamy, ze nasi mniejsi bracia, tak samo jak my, czują ból, strach, wstyd; potrafią kochać; są wierne szczęśliwe lub nie. Czy zauważyliście, że wasz pies potrafi się uśmiechać, lub że ma głupią minę, gdy coś nabroi?
Peter Wohlleben najpierw odczarował dla nas świat drzew, a teraz pokazał ludzką twarz zwierząt. Pisze o tym co łączy nas z czworonogami. Czy wiecie, że samice rozwijają instynkt macierzyński przez kontakt z maleństwem bezpośrednio po porodzie? A może tak wiele współczesnych młodych mam ma depresje poporodową, bo poznają niemowlę parę godzin później, gdy położna przynosi je umyte i ubrane?
Czy wiecie, że zwierzęta też obchodzą żałobę po stracie bliskich, że potrafią zrobić coś bezinteresownie, że potrafią planować swoje działania?
W czasie lektury pojawiają się pytania:" Ciekawie jednak byłoby dowiedzieć się, jak jesteśmy przez nie postrzegani. Czy odróżniają nas od innych zwierząt? Czy mają pojęcie o tym, że budujemy komputery, prowadzimy samochody...?"
Autor, który od wielu lat pracuje w lesie, opowiada nam o wspaniałym świecie udowadniając swoje tezy odnosi się do swoich doświadczeń i obserwacji. Porusza również bardzo bolesny problem: polowanie. Pisze o tym, jak zmieniło się zachowanie mieszkańców lasu, gdy w jednym z kantonów Szwajcarii, po referendum, wprowadzono całkowity zakaz polowań.
Wiele tez autora było dla mnie oczywistych, moje domowe doświadczenia całkowicie je potwierdzają, ale również poznałam bardzo wiele nowych faktów.
Książkę czyta się jednym tchem.
Nie będę zachęcać do czytania miłośników przyrody, bo oni i tak z chęcią ją przeczytają, ale dała bym ja do przeczytania tym wszystkim, których nie boli los wycinanych lasów i porzucanych zwierząt. Może po przeczytaniu tej lektury innym okiem spojrzą na otaczający nas świat.
Wszystkim miłośnikom zwierząt przesyłam pozdrowienia od spoglądającej na was ze zdjęcia mojej Felisi.

Ta książka przemówiła do mnie jak rzadko która. Skończyłam ja, ale jestem cały czas pod jej bardzo silnym wrażeniem. Należę do ludzi wyjątkowo empatycznych, wyjątkowo kochających dzieci i zwierzęta. Jestem posiadaczką dwóch wyjątkowo szczęśliwych znajd (jedną z nich widzicie spoglądając na mój awatar) i los zwierzaków nie jest mi obojętny.
"Zauważacie może rzadkie albo...