Główna bohaterka - Wioletta pracuje jako kelnerka w Lunie, pubie dla istot nadprzyrodzonych. Bójki są tam na porządku dziennym, tak samo, jak częste wymienianie lustra, do tego kradzieże różnych rzeczy, które zostają zwracane po pewnym czasie. Tak, to miejsce jest dziwne, a zarazem ekscytujące. Kiedy dziewczyna w swoje ręce dostaje eliksir, który należy do wampirzej hrabiny, wszystko zaczyna się zmieniać. Na drugi dzień, po wypróbowaniu go, budzi się z amnezją i brakiem fiolki. Zaczyna poszukiwania, a w międzyczasie próbuje też odwodzić własną matkę od swatania. Do tego wszystkiego w jej życie wchodzi chłopak - Artur.

Wioletta jest osobą pełną dystansu do siebie, zorganizowaną, posiadająca zimną krew w momencie zagrożenia, ale też jest lekkomyślna. Przykładem tego jest wypicie eliksiru, który został stworzony dla wampirów. Myślała, że kły jej wyrosną lub będzie jej smakowała ludzka krew? Tym zachowaniem bohaterka mnie irytowała i nie raz miałam ochotę jej coś zrobić. Jednakże podobało mi się zachowanie zimnej krwi przy bójkach w pubie, gdzie nie panikowała, krzyczała czy jakoś inaczej reagowała, po prostu chowała się pod kontuar i przeczekiwała.

Mam jakiś sentyment do postaci pobocznych tutaj, w pewnym sensie intrygowały mnie one. Jedną z takich postaci jest Czaruś wilkołak, który pragnął być wampirem i szczerze chciałabym go poznać lepiej. Tak samo, jak Tami, przyjaciółkę głównej bohaterki.

Bardzo podobał mi się styl autorki, który, jak na dopiero co debiut książkowy, jest dobry. Do czego mogłabym się przyczepić: to, że czytelnicy zostają wrzuceni na głęboką wodę. Wprowadzenie jest tym, czego mi brakuje tutaj oraz opisu danych ras. Były minimalne opisy, jednak chciałabym poznać ich bardziej, ich miejsce zamieszkania, niektóre zachowania. Może to wydaje się głupie, ale jest interesujące. Nie zabrakło też tutaj dawki humoru np. fragmenty bójek są dość zabawne i przywołują uśmiech na mojej twarzy.

Co mnie zdziwiło w książce to to, że wątek miłosny Wioletty i Artura spadł na dalszy plan. Nie przeszkadzało mi to jednak w dalszym czytaniu.

Podsumowując. Książka jest dobra, dzięki stylowi pisania autorki w miarę szybko się ją czyta. Jest to jedna z lekkich lektura na jeden, góra dwa dni.

Główna bohaterka - Wioletta pracuje jako kelnerka w Lunie, pubie dla istot nadprzyrodzonych. Bójki są tam na porządku dziennym, tak samo, jak częste wymienianie lustra, do tego kradzieże różnych rzeczy, które zostają zwracane po pewnym czasie. Tak, to miejsce jest dziwne, a zarazem ekscytujące. Kiedy dziewczyna w swoje ręce dostaje eliksir, który należy do wampirzej...