Kontynuacja opowieści o skrajnie nieambitnej kelnerce, która pracuje w cudzej knajpie typu speluny za małe wynagrodzenie w warunkach niebezpiecznych. Na domiar złego knajpa jest niskiej jakości, a nawet częściowo oszukuje klientów. Niestety kelnerka nie uczy się i całe życie chce tak pracować. Finalnie książka i główna postać mnie skrajnie odpycha.

Życie tej kelnerki toczy się prawie bez przerwy w barze, praktycznie nie ma żadnych zainteresowań, ani żadnych ambicji czy aspiracji do niczego innego.

Posiada na siłę naciąane w książce jakieś prowizoryczne relacje z innymi ludźmi. Finalnie postać z jaką nikt nie chce mieć za wiele wspólnego, bo jest żałosna.

Kontynuacja opowieści o skrajnie nieambitnej kelnerce, która pracuje w cudzej knajpie typu speluny za małe wynagrodzenie w warunkach niebezpiecznych. Na domiar złego knajpa jest niskiej jakości, a nawet częściowo oszukuje klientów. Niestety kelnerka nie uczy się i całe życie chce tak pracować. Finalnie książka i główna postać mnie skrajnie odpycha.

Życie tej kelnerki...

„Kropla Magii” już podczas zapoznawania się z opisem (i bardzo dobrze, że to zrobiłam inaczej rzuciłabym chyba w diabły jej czytanie) rozbudziła we mnie zaciekawienie, a zapoznanie się ze słowem od Autorki sprawiło, że owo zaciekawienie osiągnęło wyższy poziom.

Zabrawszy się za czytanie już po pierwszych stronach stwierdziłam, że coś mi się tu u licha nie zgadza i sama nie wiedziałam, czy owa odmienna rzeczywistość, w której towarzyszymy Wioli mi się podoba. Czułam się zagubiona i zdezorientowana. Nie bardziej niż główna bohaterka, gdy uświadomiła sobie, że o czymś mega ważnym zapomniała… Tylko o czym?

Tę część czytałam z prawdziwym zaciekawieniem, mając nadzieję, że wszystko skończy się szczęśliwie. Bo wiecie… Wiola to ciągle Wiola, ona zawsze w coś się musi wpakować. Dodatkowymi smaczkami są magonalia i perypetie z tym związane.

Widać, że Autorka doskonale odnajduje się w wykreowanym przez siebie świecie i mam nadzieję, że pozwoli swoim czytelnikom jeszcze do niego wrócić. Jeśli o mnie chodzi chętnie przeczytałabym opowiadania, których integralną częścią są pub oraz główni bohaterowie „Kropli”. Myślę, że Oliwia Tybulewicz miałaby do opowiedzenia jeszcze niejedną historię związaną z tym światem.

*

Podsumowując, seria „Kropla Życia” jest przyjemna do czytania, lekko napisana, z ciekawie przedstawionym światem magii. Wyraziste postaci oraz zakręcone i niejednokrotnie niebezpieczne sytuacje, w jakie wikła się główna bohaterka sprawiają, że nie da się ich nie lubić i w mniejszym lub większym stopniu im kibicować.

„Kropla Magii” już podczas zapoznawania się z opisem (i bardzo dobrze, że to zrobiłam inaczej rzuciłabym chyba w diabły jej czytanie) rozbudziła we mnie zaciekawienie, a zapoznanie się ze słowem od Autorki sprawiło, że owo zaciekawienie osiągnęło wyższy poziom.

Zabrawszy się za czytanie już po pierwszych stronach stwierdziłam, że coś mi się tu u licha nie zgadza i sama nie...

Ostatnie spotkanie z Wiolą i ferajną z Luny (chociaż mam nadzieję, że może jednak nie :) ) . Do tej zgranej paczki dołącza Julian, bratanek kucharza Joachima. Ma ciekawe hobby. Rysuje wszystkich klientów odwiedzających bar. Nina też ma ukryty dar. Maluje obrazy a jeden z nich wiesza w Lunie. Pewnego dnia ukazuje się na nim nimfa nie zawsze kompletnie ubrana, czym wzbudza zainteresowanie wszystkich dookoła. Nina organizuje ślub wampirów, studenci magii – Magonalia, a krasnoludy prowadzą kampanię wyborczą – wybierają nowego przywódcę
W tej części Wiola walczy o swoje życie, takie jakie ma a nie takie jakie może być. A wszystko to za sprawą czarownicy z biblioteki, której oddała godzinę ze swojego życia. To była najważniejsza godzina, w której poznała Artura. A ona zawieszona między tym co tutaj i tym co dzieje się w świecie równoległym walczy o miłość, stara się przy tym nie wplątywać w żadną aferę.
Ubaw po pachy. Wątek z magami był super, zwłaszcza jak szykowali sobie przebrania na ich studenckie Magonalia. Autorka pięknie to wszystko opisuje, zamykasz oczy i jesteś obok głównych bohaterów Brawa dla Wioli, mimo różnych nieprzewidzianych sytuacji nie poddała się i walczy o swoje szczęście. Poza tym perfekcyjnie z pomocą przyjaciół sprząta po wybrykach co niektórych istot. POLECAM!!!
Bardzo dziękuje Autorce za kolejny wspólny Book Tour.

Ostatnie spotkanie z Wiolą i ferajną z Luny (chociaż mam nadzieję, że może jednak nie :) ) . Do tej zgranej paczki dołącza Julian, bratanek kucharza Joachima. Ma ciekawe hobby. Rysuje wszystkich klientów odwiedzających bar. Nina też ma ukryty dar. Maluje obrazy a jeden z nich wiesza w Lunie. Pewnego dnia ukazuje się na nim nimfa nie zawsze kompletnie ubrana, czym wzbudza...

"Kropla magii" od pierwszych słów i stron wbiła mnie w fotel. Uwielbiam tę historię, bo od samego początku akcja jest wartka i wiele się dzieje. Do tego nie da się nie lubić głównej bohaterki.

Sprawę przejść między scenami wyjaśniłam e-bookiem, bo tam jest jednolicie. W formie papierowej jest pod tym względem lepiej.

To chyba najlepszy tom ze wszystkich i czyta się go błyskawicznie. Bardzo lubię i chętnie kiedyś do tych książek wrócę. Lub poznam historię innych bohaterów z tego uniwersum. :)

"Kropla magii" od pierwszych słów i stron wbiła mnie w fotel. Uwielbiam tę historię, bo od samego początku akcja jest wartka i wiele się dzieje. Do tego nie da się nie lubić głównej bohaterki.

Sprawę przejść między scenami wyjaśniłam e-bookiem, bo tam jest jednolicie. W formie papierowej jest pod tym względem lepiej.

To chyba najlepszy tom ze wszystkich i czyta się go...

Najlepszy z 3 tomów całej sagi. Historia i świat Wioletty wciąga, czyta się bardzo lekko.

Najlepszy z 3 tomów całej sagi. Historia i świat Wioletty wciąga, czyta się bardzo lekko.

Tak jak się spodziewałam, ostatnia cześć dotrzymała kroku dwóm poprzednim. Przyznaję, że autorka zaskoczyła mnie historią i zafundowała spory niepokój co do zakończenia, zwłaszcza odnośnie Artura.
Cała trylogia jest po prostu rewelacyjna. Humor, błyskotliwa narracja, rewelacyjni bohaterowie, których nie da się nie polubić i nieoczekiwane zwroty akcji, wszystko to znajdziecie w trzech pięknych "Kroplach". Polecam, czytajcie:)

Tak jak się spodziewałam, ostatnia cześć dotrzymała kroku dwóm poprzednim. Przyznaję, że autorka zaskoczyła mnie historią i zafundowała spory niepokój co do zakończenia, zwłaszcza odnośnie Artura.
Cała trylogia jest po prostu rewelacyjna. Humor, błyskotliwa narracja, rewelacyjni bohaterowie, których nie da się nie polubić i nieoczekiwane zwroty akcji, wszystko to...

Moje pierwsze uczucia przy czytaniu tej części to zdziwienie i konsternacja. Ile czasu minęło od poprzedniego tomu? Gdzie jest toyota? gdzie Cerberek? Gdzie Artur? Kim jest Jagna? Kim jest Leon? O co właściwie chodzi? Dopiero po dłuższym czasie okazuje się, że trzeci tom dzieje się w równoległej rzeczywistości, gdzie Wioletta nie poznała Artura, co mocno zmieniło jej życie (czarownica z biblioteki zabrała jej właśnie tę godzinę z życia) Ale czy aż tak mocno?
Wioletta pozostaje sobą i robi wszystko, by jej życie było jak najlepsze. W tej części mocniej rozwinięty jest wątek romansowy, ale przez większość czasu nie jest to bardzo męczące i nachalne. Późne wyjaśnienie rozbieżności jest ciekawym, choć nieco irytującym zabiegiem. Jednak wątki poboczne (magonalia, wybory krasnoludzkiego przywódcy, obrazy) są ciekawe i dla nich na pewno warto przeczytać tę część.

Moje pierwsze uczucia przy czytaniu tej części to zdziwienie i konsternacja. Ile czasu minęło od poprzedniego tomu? Gdzie jest toyota? gdzie Cerberek? Gdzie Artur? Kim jest Jagna? Kim jest Leon? O co właściwie chodzi? Dopiero po dłuższym czasie okazuje się, że trzeci tom dzieje się w równoległej rzeczywistości, gdzie Wioletta nie poznała Artura, co mocno zmieniło jej życie...

I tak oto „Kroplą magii” zakończyła się – jak przypuszczam, bo Autorka może planuje dłuższą sagę – trylogia „Kropla życia”, której bohaterką jest dwudziestoparoletnia Wioletta, kelnerka z nietypowego pubu, widocznego bowiem tylko dla istot nadprzyrodzonych, jak wilkołaki, krasnoludy, elfy, wampiry, strzygi i inne klasyczne stworzenia, znane z literatury fantasy.
Powieść i tym razem, jak wszystkie książki Autorki, należy do kategorii narrative fiction (z tematyką urban fantasy),czyli nie ma osi fabularnej, są w niej natomiast opisane różne komiczne wydarzenia rozgrywające się dzień za dniem, niepowiązane ze sobą, mające na celu rozśmieszyć czytelnika. Jest to cechą wyróżniającą cykl spośród wielu innych książek fantasy, gdzie fabuła przebiega liniowo. Tylko jeden wątek jest jakby silniejszy od pozostałych, powiązany z byciem agentem, który nabiera tempa w finale. Czytałam recenzję, że to najmocniejsza książka z trylogii, bo robi się trochę mroczniej i brutalniej. Rzeczywiście końcówka lekko odbiega od obyczajowego, sielankowego stylu Oliwii Tybulewicz, jednak w moim odczuciu nie dzieje się tam nic, czego nie mogłaby przeczytać nawet ośmioletnia osoba (o ile interesują ją problemy związane z zatrudnieniem w pubie). Gorsze rzeczy czytałam już w książkach dla dzieci.
Z czym będziemy mieć do czynienia? Będą bitwy magów rodem z Harrego Pottera, alternatywne rzeczywistości, magiczne lustra, zaczarowane obrazy, magiczne targi niczym w mieście Mur z „Gwiezdnego pyłu”, wybory na wesoło, zrzędliwe wiedźmy, wesele „inaczej” i wiele innych niespodzianek, przygotowanych pieczołowicie przez Autorkę. Szczególnie dwa wydarzenia zostały tak wesoło opisane, że chichotałam do książki. Pomysłów więc nie brakuje, jak i bogactwa wszelakich elementów.
I w tym tomie śledzimy losy Wioletty, opisane w czasie teraźniejszym i pierwszoosobowej narracji. Pojawią się też inni znani nam bohaterowie z poprzednich książek, w tym mój ulubieniec, postać czwartoplanowa – skrzat, który nigdy się nie skarży ;) Wioletta próbuje jakoś ułożyć swoje życie, zwłaszcza w kwestiach sercowych, stara się unikać kłopotów, jednak kłopoty, jak to już bywało w poprzednich przypadkach, chętnie przychodzą do niej same. Choć stara się nie obciążać nimi przyjaciół, oni i tak z wielką chęcią stają za bohaterka murem, nawet z narażeniem życia.
Książka należy do pozytywnych lektur, z gatunku, które czyta się na poprawę humoru bądź jeśli ogólnie nie lubi się ciężkich tematów. Napisana jest prostym, młodzieżowym językiem, z dużą ilością dialogów, strony przelatują wiec piorunująco. Znając już całą trylogię, polecam ją każdemu miłośnikowi fantastyki.

I tak oto „Kroplą magii” zakończyła się – jak przypuszczam, bo Autorka może planuje dłuższą sagę – trylogia „Kropla życia”, której bohaterką jest dwudziestoparoletnia Wioletta, kelnerka z nietypowego pubu, widocznego bowiem tylko dla istot nadprzyrodzonych, jak wilkołaki, krasnoludy, elfy, wampiry, strzygi i inne klasyczne stworzenia, znane z literatury fantasy.
Powieść i...

Po Kropli życia oraz Kropli nadziei nie wiedziałam, co jeszcze może spotkać bohaterkę, ale z drugiej strony cieszyłam się, że mam przed sobą kontynuację. Było mi mało. Dlatego też cieszyłam się, że na trzeci tom nie musiałam czekać nie wiadomo ile. Kropla magii już za mną, a ja teraz próbuje ułożyć sobie w głowie wszystkie myśli i emocje.

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2021/10/26/kropla-magii-oliwia-tybulewicz/

Po Kropli życia oraz Kropli nadziei nie wiedziałam, co jeszcze może spotkać bohaterkę, ale z drugiej strony cieszyłam się, że mam przed sobą kontynuację. Było mi mało. Dlatego też cieszyłam się, że na trzeci tom nie musiałam czekać nie wiadomo ile. Kropla magii już za mną, a ja teraz próbuje ułożyć sobie w głowie wszystkie myśli i...

Polecam dla wszystkich trzecią część książki z cyklu Kropla życia – „Kropla magii”. Z przyjemnością powracamy do Luny, śledzimy losy znanych już nam bohaterów i wkraczamy wraz z wampirami w nowy rozdział walki o wpływy.
Jak zwykle ciekawa fabuła, świetny warsztat pisarski i specyficzny dla tej autorki humor, który mi bardzo odpowiada.
Wioletta, główna bohaterka musi stawić czoła nowym wyzwaniom i wyplątać się z kolejnych kłopotów, które jeśli nie będą rozwiązane, zmienią na zawsze jej życie. Przez przypadek doznaje olśnienia i przypomina sobie jak wyglądało jej to "inne życie" i jak wiele straciła.
Czasami najlepszą rzeczą, jaką możemy zrobić, jest nic nie robić, ale nie w przypadku Wioletty! Tutaj trzeba działać i to jak najszybciej, aby odwrócić przebieg wydarzeń. Może pomoże w tym Artur, a być może Zenobia? Przekonajcie się sami. Zachęcam do lektury.

Polecam dla wszystkich trzecią część książki z cyklu Kropla życia – „Kropla magii”. Z przyjemnością powracamy do Luny, śledzimy losy znanych już nam bohaterów i wkraczamy wraz z wampirami w nowy rozdział walki o wpływy.
Jak zwykle ciekawa fabuła, świetny warsztat pisarski i specyficzny dla tej autorki humor, który mi bardzo odpowiada.
Wioletta, główna bohaterka musi...