Rzadko czytam notki wydawnicze a ta książka to świetny przykład dlaczego nie warto tego robić. Mamy sobie pierwsze trzy zdania i od razu, jak w przemowie przeciętnego polityka, wszystkie zawierają kłamstwa, półprawdy i niedomówienia.

„Pełen rozmachu romans historyczny, a zarazem wspaniała powieść o pożą¬daniu, podstępie i przyjaźni, rozgrywająca się w renesansowej Wenecji. Niezwykła była z nich para. Ona - Fiametta - najpiękniejsza i najbardziej pożądana kobieta w Rzymie i on - Bucino - dziwak, nieodstępujący jej na krok służący, opiekun, księgowy i najwierniejszy powiernik.„

Książka 'pełna rozmachu'? A ten rozmach to właściwie w którą stronę? Czy autorka pokazuje nam jakiś przełom, powstanie lub upadek imperium albo dużego królestwa? Jakąś znaczącą kampanię? Nie. Ot, śledzimy sobie losy pewnej kurtyzany i jej przyjaciela, karła, którzy muszą uciekać z Rzymu podczas tak zwanego Sacco Di Roma w 1527 roku. Same zdobycie i złupienie Wiecznego Miasta przez wojska niemiecko-hiszpańskie Karola V podczas wojny z Francją, papieżem Klemensem VII oraz miastami włoskimi kwalifikowało by się na ‘rozmach’ ale tutaj to zaledwie skromna sceneria jednego rozdziału. Od działań wojennych ważniejsze jest to że Fiametta traci swoje wspaniałe loki.

Romans historyczny? Wolne żarty. Po pierwsze nie historyczny tylko w historycznej scenerii która w dodatku jest mniej więcej tak prawdziwa jak dekoracje w małomiasteczkowym teatrzyku lalek. Po drugie nie romans bo na żadnym jego etapie para głównych protagonistów nie jest w sobie zakochana. Fiametta to kurtyzana, ona kocha pieniądze i wygodne życie. Bucino to jej przyjaciel, alfons, majordomus i jedna z atrakcji jak goście się znudzą – potrafi żonglować i jest całkiem inteligentny- ale romantycznie zaangażowani to oni nie są. I nigdy nie będą.

Nikt też nigdy nie twierdził, łącznie z samą Fiamettą, że była ona najpiękniejszą i najbardziej pożądaną kobietą w Rzymie czy gdziekolwiek indziej. To prawda że była kochanką kardynała (ale też i tylko kardynała nie, na przykład, papieża albo króla) i mogła pozować Tycjanowi ale akurat ten malarz był znany z tego że lubił portretować damy lekkich obyczajów. Obraz opisany w tej książce, Venus z Urbino, podobno przedstawia inną kurtyzanę, Angelę del Moro. Nie rozumiem też czemu Bucino zasłużył na określenie ‘dziwak’. Jak dla mnie nie było w jego zachowaniu nic dziwnego. Starał się przeżyć w trudnych czasach, robił co mógł.

Muszę powiedzieć że powieść ogólnie mnie zawiodła. Nie przedstawiła w sposób wiarygodny ani ciekawych wydarzeń historycznych ani realiów epoki. Jej bohaterowie to współcześni ludzie poprzebierani w odpowiednie stroje, którzy myślą używając obecnych kryteriów, tak się też wyrażają i zachowują. Końcówka, kiedy akcja przyspieszyła, była też, przynajmniej w moim odczuciu, coraz to bardziej naciągana. No po prostu nie kupiłam tej całej przemiany La Dragi i emocjonalnego zaangażowania Bucina. Pseudo-historyczne romanse to nie mój ulubiony gatunek literacki - to fakt.

Rzadko czytam notki wydawnicze a ta książka to świetny przykład dlaczego nie warto tego robić. Mamy sobie pierwsze trzy zdania i od razu, jak w przemowie przeciętnego polityka, wszystkie zawierają kłamstwa, półprawdy i niedomówienia.

„Pełen rozmachu romans historyczny, a zarazem wspaniała powieść o pożą¬daniu, podstępie i przyjaźni, rozgrywająca się w renesansowej Wenecji....