Niezwykle ciepły i wzruszający portret ks. Jana ukazany we wspomnieniach rodziny, przyjaciół i współpracowników.
Te wspominki pokazują nam ks. Jana z różnych perspektyw: jako trochę niezgrabne dziecko o niezwykle bystrym umyśle, jako wymagającego ale i wyrozumiałego szefa, uważnego przyjaciela. Jako człowieka, który był miłośnikiem życia: kochał dobre jedzenie, podróże; był żartownisiem.
Był człowiekiem niezwykle wrażliwym, pełnym empatii dla ludzi a zwłaszcza dla cierpiących pacjentów puckiego hospicjum. Był z ludźmi i dla ludzi pomimo, że sam także był ciężko chory.
Miał cudowny dar zjednywania sobie ludzi niezależnie od ich pochodzenia, profesji czy wyznania. Pomimo, że był księdzem nie potępiał ludzi za to że, byli ateistami - on pytał dlaczego? To niespotykane wśród kleru.
Nie raz zakręciła się łza w oku gdy najbliższa rodzina i przyjaciele wspominali jego ostatnie dni, śmierć ks. Jana oraz mówili o ogromnej pustce, którą po sobie pozostawił.
I pomimo, że w książce nie brakuje trudnych tematów to przede wszystkim piękne wspomnienie o niezwykłym człowieku, dla którego najważniejszy był człowiek. Zmusza do przemyśleń i refleksji.

Niezwykle ciepły i wzruszający portret ks. Jana ukazany we wspomnieniach rodziny, przyjaciół i współpracowników.
Te wspominki pokazują nam ks. Jana z różnych perspektyw: jako trochę niezgrabne dziecko o niezwykle bystrym umyśle, jako wymagającego ale i wyrozumiałego szefa, uważnego przyjaciela. Jako człowieka, który był miłośnikiem życia: kochał dobre jedzenie, podróże;...