Mam do tej książki sentyment – kojarzy mi się z dawnymi czasami. Miałam okazję zacząć czytać Zorzę polarną Nory Roberts, ale niestety jej nie skończyłam – sama nie wiem dlaczego. Stąd mój pomysł, żeby sięgnąć po nią po raz kolejny ( co akurat bardzo rzadko mi się zdarza- zazwyczaj książki czytam tylko raz- chociaż są pewne perełki, dla których robię wyjątki).Gdy zaczęłam czytać, mój mózg zaczął sobie przypominać to co, zachowało się w szufladkach. Odświeżałam swoją pamięć, krok po kroku. Odkrywałam znajomy grunt, i odtwarzałam fakty. Szybko dotarłam do momentu, w którym jeszcze nie byłam. Historia od nowa zaczęła wciągać. Zaczynało robić się ciekawie. W pewnym momencie poczułam „złość” na autorkę, że „podała na tacy” czytelnikowi mordercę. Byłam zupełnie pewna, kto nim jest.Stwierdziłam, że już mniej więcej wszystko wiem i mam zarys całej sytuacji. No i pomyliłam się. I to jak! Im więcej śladów, im więcej zbrodni, tym więcej niewiadomych. Miałam wątpliwości co do mojego pierwszego podejrzanego, mimo tego, że autorka tak nakierowała mnie – lub sama siebie nakierowałam. Moja głowa zaczęła pracować na pełnych obrotach. Kto? Podejrzanych było wielu. Każdy pasował do obrazu mordercy, każdy mógł mieć motyw.Główkowałam i główkowałam, składałam kawałek po kawałku, jednak jak się okazało nie trafiłam od razu. Autorka doskonale stworzyła klimat, napięcie i tajemniczość. Postać mordercy, który posuwa się naprzód, popełnia jednak błędy. Czytając ciągle się zastanawiałam do kogo pasują szczegóły, chciałam wiedzieć od razu. Lubię czytać tego typu historię, lubię być zaskakiwana no i lubię pogłówkować czytając. Jest to historia zbrodni i wielkiej miłości. A do tego ciekawi bohaterowie. Szczególnie charakterystyczny jest Nate Burke, który z postaci ogarniętej smutkiem i depresją, przechodzi przemianę i staje się prawdziwym gliniarzem, pełnym zapału, siły i odwagi. Oczywiście zakochał się, w intrygującej kobiecie – w Meg. Jest to kobieta, żyjąca na własny rachunek i według własnych zasad. Mieszkająca w domku kawałek od miasta, odważna i pewna siebie. A do tego jest bezpośrednia! Nie znajdziecie tu idealnych postaci, każda ma inny charakter, inne wady. Są realistyczni. Jeśli zaś chodzi o opisane miasteczko Lunacy i Alaskę – czuje się ewidentnie ten klimat, widzi się oczami wyobraźni te widoki, czuje się zimno i zachwyt. Myślę, że książka jest warta przeczytania, to nie jest zwyczajne romansidło. To dobra powieść, połączona z przeszłością, morderstwami i miłością. Nora Roberts jest mistrzynią takich właśnie połączeń. Ta książka z pewnością spodoba się miłośnikom takich klimatów, morderstw i zagadek. A jeśli do tego ktoś lubi dawkę namiętności i ciekawe miejsca to już całkowicie polecam. Fani twórczości tej autorki zapewne się ze mną zgodzą. Nie żałuję, że sięgnęłam po nią po raz kolejny. Mogłam to zrobić kilka lat temu, ale zrobiłam teraz. I jestem zadowolona. Moje „podniebienie” czytelnika” – „ mola książkowego” – zostało ,mile połechtane i usatysfakcjonowane.

http://www.zapiski-okularnicy.pl/2014/05/nora-roberts-zorza-polarna.html

Mam do tej książki sentyment – kojarzy mi się z dawnymi czasami. Miałam okazję zacząć czytać Zorzę polarną Nory Roberts, ale niestety jej nie skończyłam – sama nie wiem dlaczego. Stąd mój pomysł, żeby sięgnąć po nią po raz kolejny ( co akurat bardzo rzadko mi się zdarza- zazwyczaj książki czytam tylko raz- chociaż są pewne perełki, dla których robię wyjątki).Gdy zaczęłam...