"Dzieci ratują świat".

Jedno zdanie opisujące tę książkę. Fajny pomysł, lecz wykonanie zdecydowanie gorsze. Książka miejscami strasznie mierzi, a autor według mojej oceny zbyt ckliwie podszedł do tego tytułu. Grupa postaci, nastolatków, która jest do bólu papierowa, wręcz nijaka. Gdyby nie podział na płci i domysł co do wieku nic by ich nie rozróżniało. Michael, Sara, Bryson nawet sławetny Kaine nie wyróżniają się niczym szczególnym. Jedyna z postaci, która jakoś w miarę wyglądała w tej książce to doktor Weber, lecz i tak nie do końca. Większość dialogów jest nudna i dosyć często przerysowana. Emocje, niby pasujące do sytuacji, ale ich wydźwięk jest strasznie sztuczny.
I te wieczny płacz i przytulanie. Odnoszę wrażenie, iż p. Dashner jako ojciec stara się ukazać świat, gdzie nastolatkowie są najlepszymi przyjaciółmi, którzy gdy tylko nadarzy się okazja popadają sobie w ramiona i wymieniają czułości w najlepsze.

Strasznie to wszystko mdłe i miejscami męczące. O ile książkę czyta się płynnie, to niedoskonałość dialogów(pustych) i postaci(papierowych) mocno kolą w oczy. Zdecydowanie nieudane wykonanie, tak dobrze aspirującego pomysłu.

Kolejną faktem trudny do przełknięcia, iż ów Michael to nastolatek, a już jest mistrzem programowania i pokonuje twór, którego sztuczna inteligencja na tyle wielka, że potrafiła oszukać Służby VirtNetu, zaś przegrywa z nastoletnim chłopcem.

I rzecz ostateczna i według mnie niewybaczalna. Wskrzeszanie, albo insynuowanie, że da się to zrobić, bohatera. Zakończenie książki najgorsze z możliwych, wszystko po to, aby finał był bliski "I żyli długo i szczęśliwie".

Podsumowując:

Zawiodłem się dosyć mocno, bo według mnie seria Wiezień Labiryntu oraz jej pre/sequele były naprawdę dobre, choć nie bez błędów, czego nie mogę powiedzieć o Doktrynie Śmiertelności. O ile pierwsza cześć nie byłą również jakaś szczególna, to rodziła nadzieję, że dalsze części będą równie dobre, albo i lepsze. Niestety tak się nie stało. Zatem, jeśli ktoś z Was lubi książkę, w której motyw przewodni to nastolatek ratujący świat przed tym złym, to na pewno spodoba Wam się ta pozycja.

"Dzieci ratują świat".

Jedno zdanie opisujące tę książkę. Fajny pomysł, lecz wykonanie zdecydowanie gorsze. Książka miejscami strasznie mierzi, a autor według mojej oceny zbyt ckliwie podszedł do tego tytułu. Grupa postaci, nastolatków, która jest do bólu papierowa, wręcz nijaka. Gdyby nie podział na płci i domysł co do wieku nic by ich nie rozróżniało. Michael, Sara,...