Czym są „Fale” Virginii Woolf? Próbą zamknięcia poezji w prozie? Próbą uchwycenia przemijającego piękna chwil codziennych? Gdy skończyłam tę książkę, doszłam do wniosku, że oto mam przed sobą jedno z najpiękniejszych dzieł literatury. Jednocześnie targały mną całkowicie sprzeczne uczucia: kochałam tę powieść i jej nienawidziłam. Kochałam ją, bo jest ona całością. Czytając ją ma się wrażenie, że słowa w niej użyte są jedynymi właściwymi słowami, które z mistrzowską precyzją i artystyczną delikatnością zostały wybrane, by stworzyć to arcydzieło. Nie ma nic więcej, nie ma żadnych innych słów, a jednak jest to logiczna i piękna całość, jak gdyby słowa od początku stanowiły nieokrzesane i nieuporządkowane zbiorowisko znaczeń i odczuć, z których Virginia Woolf wybrała te, które najbardziej na to zasługują. Ale jednocześnie jej nienawidziłam, bo gdy zamknęło się ostanie zdanie, poczułam się brutalnie wyrzucona z tego doskonałego świata z powrotem do rzeczywistości, gdzie świat i ludzie są tak niedoskonali, pospolici i puści w porównaniu do świata i bohaterów „Fal”. A jednak, gdy emocje opadły, pozostał podziw i wdzięczność. Podziw dla Virginii Woolf, która dzięki swoim słowom jest nie tylko niezaprzeczalną mistrzynią słowa pisanego, ale też malarką, artystką, znawczynią ludzkich dusz i poszukiwaczką piękna. A wdzięczność – bo choć początkowo po lekturze dzieł Woolf wszystko w rzeczywistości wydaje się nijakie, to jednak dzięki niej czytelnik nabiera pewnej wrażliwości, starając się, tak jak autorka, szukać pięknych ulotnych chwil. To właśnie powinno być miarą prawdziwej literatury – warsztat autora, który swoim słowami może uwrażliwić czytelnika na piękno świata ukryte za jego przeciętnością. W pewnym momencie w „Falach” pojawia się następujący fragment: „Wymyśliłem tysiące opowieści. Zapełniłem niezliczone notatniki zdaniami, których miałem użyć, kiedy odnajdę prawdziwą opowieść, opowieść, do której się wszystkie te zdania odnoszą. Lecz nigdy jeszcze nie znalazłem tej opowieści. I zaczynam zadawać sobie pytanie: czy istnieją opowieści?”

Po lekturze tej książki można zdecydowanie powiedzieć, że tak.

Czym są „Fale” Virginii Woolf? Próbą zamknięcia poezji w prozie? Próbą uchwycenia przemijającego piękna chwil codziennych? Gdy skończyłam tę książkę, doszłam do wniosku, że oto mam przed sobą jedno z najpiękniejszych dzieł literatury. Jednocześnie targały mną całkowicie sprzeczne uczucia: kochałam tę powieść i jej nienawidziłam. Kochałam ją, bo jest ona całością. Czytając...