Zmusiłam się do przesłuchania drugiej części "Jeźdzca miedzianego" z nadzieją, że akcja będzie ciekawsza. I rzeczywiście, chwilami była. Ale 90% książki jest potwornie nudna, opisy cierpień psychicznych samotnej Tatiany która nie potrafi pogodzić się ze stratą ukochanego, nie wierzy w śmierć Aleksandra i nie umie ułożyć sobie życia w Ameryce z synem bez męża- ciągle te same, na okrągło wałkowane jedno i to samo. Nie umie i nie chce.Nie potrafi. Oj, jak cierpi. Umartwia się i samobiczuje. Jest taka słodka, eteryczna że aż nieprawdziwa(trochę w tym zasługi słodziudkiego do przesady głosiku lektorki). Potworna krótkowzroczność i gupota rodziców Aleksandra, którzy także pojawiają się zza grobu i uzasadniają swe wybory(utopijna idea komunizmu która może rozkwitać w pełni tylko w Związku Radzieckim, wstrętna Ameryka kapitalistyczna która ich nie chce zrozumieć i z której po prostu musieli wyjechać, gdy tym czasem Rosja...oj daje im popalić). I wątek Aleksandra najpierw uwięzionego, później walczącego z Niemcami, później znowu uwięzionego....odnajdującego Paszę...i cierpiącego, cierpiącego, cierpiącego...Jest też na koniec happy end.

Zmusiłam się do przesłuchania drugiej części "Jeźdzca miedzianego" z nadzieją, że akcja będzie ciekawsza. I rzeczywiście, chwilami była. Ale 90% książki jest potwornie nudna, opisy cierpień psychicznych samotnej Tatiany która nie potrafi pogodzić się ze stratą ukochanego, nie wierzy w śmierć Aleksandra i nie umie ułożyć sobie życia w Ameryce z synem bez męża- ciągle te...