(czytałam po angielsku)
Stała na półce i stała, "oszczędzałam" ją sobie, bo lubię Sharon Owens i miałam nadzieję, że i ta książka będzie mi smakować i sprawi tyle przyjemności, co poprzednie cztery (trylogia "uliczna" i "Seven Secrets of Happiness"). I się rozczarowałam. Czytałam i czytałam i skończyć nie mogłam...
Tak gdzieś w połowie mnie trochę wciągnęło, ale generalnie się nie mogłam skupić.
Narracja raczej nie w moim stylu. Miłość Billa i Megs Grimsdale zupełnie niewiarygodna... Mimo, że to wcale nie o tę miłość chodzi (ani tak naprawdę o żadną inną w tej książce) to jest zbyt piękna żeby była prawdziwa. Podobał mi się motyw, że bohaterka i narratorka (obecnie forty-something, żona i matka czwórki prawie dorosłych dzieci) była Goth. Super. A Bill (jej mąż) był Punk kiedy się poznali. To było fajne. Język (irlandzki) fajny, fabuła też mogłaby być, ale nie wciągnęło mnie to...
Jak mówię - raczej to wina mojego nastroju a nie książki jako takiej i cóż - powieść stracona...

Jednakowoż przyznać muszę, że Mags Grimsdale jako postać jest super, do lubienia i nie można się do niej przyczepić.

(czytałam po angielsku)
Stała na półce i stała, "oszczędzałam" ją sobie, bo lubię Sharon Owens i miałam nadzieję, że i ta książka będzie mi smakować i sprawi tyle przyjemności, co poprzednie cztery (trylogia "uliczna" i "Seven Secrets of Happiness"). I się rozczarowałam. Czytałam i czytałam i skończyć nie mogłam...
Tak gdzieś w połowie mnie trochę wciągnęło, ale generalnie...