Zapoznając się z tytułem, od razu wiadomo, że będziemy mieli do czynienia z dziewczyną, która swym zachowaniem zaszła wielu osobom za skórę. Emma ma wysoką samoocenę, uważa się za najpiękniejszą dziewczyną spośród wszystkich swoich koleżanek, lubi być kokietowana i znajdować się w centrum uwagi. Jest zarozumiała, zadufana, butna, kiedy po pewnej imprezie rodzice znajdują ją brudną, zakrwawioną i nieprzytomną na progu domu, cały jej świat wywraca się o trzysta sześćdziesiąt stopni, odwracają się od niej przyjaciółki, a reszta znajomych, którzy wcześniej tak ją uwielbiali, szydzi i gardzi nią. Dziewczyna próbuje zrozumieć co wydarzyło się na domówce, a prawda jest okrutna.

Książka powinna być przestrogą dla nastolatków. To przykre, ale tak wiele dzieci nie zdaje sobie sprawy jakie mogą być konsekwencje spożywania alkoholu i narkotyków. Kac i wyrzuty sumienia, to ich najmniejsze problemy. „Urwany film” pozostawia za sobą pustkę, którą ciężko zapełnić czymkolwiek, nie pamiętając, co tak naprawdę wydarzyło się dzień wcześniej. Wiele osób tylko czyha na to, by móc skrzywdzić taką osobę. Szczerze powiedziawszy boję się o swoje dzieci, ponieważ nastoletni wiek rządzi się swoimi prawami, a decyzje, które podejmuje niekoniecznie muszą być odpowiedzialne.

Drugą kwestią jest to, że karma jest nieubłagana. Wszystkie nasze czyny kiedyś do nas wrócą. Traktowanie ludzi bez szacunku, uważanie się za kogoś lepszego od innych, kokietowanie chłopaków przyjaciółek – to wszystko musi się kiedyś skończyć, w końcu każdy ma swoje granice cierpliwości. Emma nieco się pogubiła w swym nastoletnim życiu. Zrobiła wiele złych rzeczy, ale nikt nie zasługuje, tak jak to sugeruje tytuł, na to co ją spotkało. Sięgając pamięcią wstecz, do lat kiedy chodziłam do szkoły, przypominam sobie, że w moim otoczeniu były podobne dziewczyny, dziś są dorosłe i na szczęście bardziej dojrzałe, dlatego też warto dawać drugą szansę.

Początkowo powieść mnie nużyła, występowało w niej wiele postaci i ciężko mi było spamiętać, kto jaką rolę odgrywa w fabule. Mniej więcej po przeczytaniu jednej trzeciej książki zainteresowałam się, opisywane sceny wywołały we mnie emocje, było mi żal głównej bohaterki, a realizm wywołał we mnie szok. Przedstawiona historia jest fikcją literacką, ale ukazane w niej rzeczy mogą wydarzyć się w realnym świecie. Tak naprawdę zaskoczyło mnie podejście do problemu, jakie wykreowała Louise O’Neill. Bohaterowie większą wagę przykładają do swojej reputacji, niż do stanu psychicznego dziewczyny, która bądź co bądź została świadomie lub też nieświadomie skrzywdzona, jakby to co ludzie powiedzą było ważniejsze od stanu psychicznego ludzkiej istoty.

W pierwszym momencie zakończenie mnie zawiodło, autorka postawiła nad dalszymi losami Emmy znak zapytania. Myślę, że tak naprawdę pozostawiła je do indywidualnej interpretacji każdego czytelnika. Sama zaznaczyła w posłowiu, że nie każdemu przypadnie ono do gustu. Wszyscy powinni po lekturze wyciągnąć odpowiednie wnioski. Uczmy się na błędach innych, ponieważ konsekwencje chwilowej głupoty mogą być katastrofalne.

„Sama się prosiła” to mocna pozycja, poruszająca niezwykle ważny temat. Warto poświęcać czas na tego typu pozycje. Polecam ją młodym ludziom, którzy stoją na granicy dzieciństwa i dorosłości, nie wiedząc tak naprawdę czego chcą. Mam na dzieję, że będzie dla nich przestrogą. Dorośli natomiast skupią się bardziej na emocjonalnym aspekcie i przemyśleniach. Jeśli chcecie dowiedzieć się co spotkało Emmę, przeczytajcie książkę, ja Wam tego nie powiem.

Zapoznając się z tytułem, od razu wiadomo, że będziemy mieli do czynienia z dziewczyną, która swym zachowaniem zaszła wielu osobom za skórę. Emma ma wysoką samoocenę, uważa się za najpiękniejszą dziewczyną spośród wszystkich swoich koleżanek, lubi być kokietowana i znajdować się w centrum uwagi. Jest zarozumiała, zadufana, butna, kiedy po pewnej imprezie rodzice znajdują...