Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W życiu nie chodzi o to, żeby przekrzyczeć burzę, ale o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu.

Czy można chcieć, żeby wszystko się zmieniło, a zarazem pozostało takie same?

Wszyscy są niewinni, dopóki nie udowodni im się winy. Ale nie ja. Ja jestem kłamczuchą, dopóki nie udowodnią, że mówię prawdę.

Kiedy w końcu dzwoni dzwonek, jestem wykończona. Muszę się uśmiechać, być miła i udawać, że obchodzą mnie problemy innych, inaczej okrzykną mnie suką. Ludzie nie mają pojęcia, jak męczące jest takie codzienne udawanie.

Teraz wiem, że nie będę miała dzieci. Nie pozwolę im rosnąć w moim brzuchu, gdzie mogłabym je zarazić. Nie pozwolę im dorastać w świecie, gdzie mogłoby im się przydarzyć tak wiele złych rzeczy, a ja nie byłabym w stanie ich ochronić.

Nie pozwól, by twoje rany zmieniły cię w coś, czym nie jesteś.

To słowo jest jak bicz, który smaga mnie po policzkach. Wypełnia pokój, aż nic nie zostaje, a ja oddycham tym słowem (gwałt), słyszę wyłącznie to słowo (gwałt), czuję wyłącznie to słowo (gwałt) i smakuję wyłącznie to słowo (gwałt).

Zawsze tak jest, kiedy wraca do domu: chodzi za mną i ma mnie na oku. On jeden patrzy na mnie i przygląda mi się z uwagą. Boję się tego, co widzi.
– Chciałem się upewnić, że słyszałaś, jak mama woła na kolację – mówi. Schodzi po schodach, oglądając się za mną.
„Nie chcę, żebyś mnie złapał”, mam ochotę mu powiedzieć. „Pozwól mi spaść”.

Jak to możliwe, że układ oczu, nosa i ust może czynić jedną osobę piękną, a drugą nie?

Mam dość tego, że wszyscy w tej głupiej, pieprzonej mieścinie myślą, że wiedzą, co zrobię, a czego nie zrobię.

Egzaminy. Punkty. Książki. Nauka. Pamiętam czasy, kiedy to wszystko wydawało się ważne.

Czy to nie zabawne, jak na podstawie kroków na schodach można rozróżnić
członków rodziny?

Należę do tamtych chłopaków i czuję się tak,jak gdyby wypalili na mnie swoje piętno.Wycieli swoje imiona w moim sercu.