Nie będę szczególnie oryginalna w ocenie tej książki. Dla mnie to jeden z najnudniejszych horrorów, jakie miałam okazje czytać w swoim życiu. "Kłaniając się cieniom" to książka, której mi zwyczajnie szkoda, bo zaczynała się naprawdę ciekawie i interesująco. W pierwszych trzech rozdziałach nawet "łapałam" ten mroczny, wiktoriański klimat, ale niestety, im dalej w las, tym więcej pokrzyw. Główny bohater, architekt odnawiający podupadające zabytki, zapowiadał się całkiem intrygująco, lecz z każdym kolejnym rozdziałem stawał się coraz nudniejszy, coraz bardziej powtarzalny. Ann Roswell nie wzbudziła we mnie żadnego uczucia, a mówiąc kolokwialnie - ani mnie grzała, ani ziębiła. Postacie drugoplanowe słabo nakreślone, bez wyrazu i bez polotu. Akcja ciągnęła się jak kiła za średniowiecznym wojskiem. Fabuła właściwie niby o czymś, a zarazem o niczym. Do tego fatalne zakończenie powieści. Opisy architektury nie wciągały, nie działały na moją wyobraźnię. Szkoda, bo ta książka miała potencjał, który po trzech - czterech rozdziałach został całkowicie zmarnowany.
Daję dwie gwiazdki za początek i jedną za to, że właściwie miałam jakieś zajęcie w trakcie trzech godzin podróży pociągiem.

Nie będę szczególnie oryginalna w ocenie tej książki. Dla mnie to jeden z najnudniejszych horrorów, jakie miałam okazje czytać w swoim życiu. "Kłaniając się cieniom" to książka, której mi zwyczajnie szkoda, bo zaczynała się naprawdę ciekawie i interesująco. W pierwszych trzech rozdziałach nawet "łapałam" ten mroczny, wiktoriański klimat, ale niestety, im dalej w las, tym...