Bardziej dynamiczne i ciekawsze od pierwszej części.

Bardziej dynamiczne i ciekawsze od pierwszej części.

Prawem klasycznego sequela, po okiełznaniu problemów na Pyrrusie, Jason w wyniku zbiegu przypadków, zapoczątkowanych przez fanatyka religijnego Micaha, trafia na nową "planetę śmierci". Tym razem jest to Cassylia, której dalecy potomkowie osadników rozproszyli się w praktykujących niewolnictwo plemionach i pogrążyli w regresie cywilizacyjnym, tocząc ze sobą wyniszczające walki.

Stąd też mamy do czynienia z powieścią przywodzącą poniekąd historie post-apokaliptyczne, gdzie pozostałości po zaawansowanej technice traktowane są jako nieomal magiczne artefakty. Nasz bohater - zaskakująco - czuje się tutaj jak ryba w wodzie (choć przez większość czasu popada w niewolę u tych, czy u tamtych),tym razem wykazując się nie tylko swoimi tricksterskimi sztuczkami (ciekawe, że o jego zdolnościach PSI w tym tomie Harrison jakby zapomniał),ale też wszechstronną, niemalże inżynieryjną wiedzą i praktyką z wielu dziedzin techniki.

To chyba najpoważniejszy zarzut, jaki mam pod adresem tej książki. Nigdzie wcześniej nie było wspomniane, że protagonista posiada takie zdolności i trochę naiwnym wydaje się założenie - często podnoszone w literaturze science-fiction - że użytkownik nowoczesnych technologii rozumie zasady ich działania i jest w stanie odtworzyć je w prymitywnych warunkach (na przykład cofnąwszy się w czasie do średniowiecza, zwykły użytkownik samochodu nie będzie w stanie odtworzyć pojazdu, z którego na co dzień korzystał). Jasona ta reguła nie dotyczy. Potrafi zarówno przeprowadzić rektyfikację ropy naftowej, odtworzyć silnik parowy, zbudować młyn i cóż tam jeszcze!...

Przymknąwszy na to oko, można się jednak wciąż świetnie bawić, bo podobnie jak w przypadku pierwszego tomu, nie ma tu miejsca na nudę. To wciąż świetne science-fiction nastawione na akcję i przygodę a tym razem do Jasona dołącza niemal jego kompletne przeciwieństwo, kontrastujący z nim naiwny zelota i sprawca niejednego nieszczęścia, Micah. Mimo moich utyskiwań na to i owo, "Planetę Śmierci 2" polecam!

Prawem klasycznego sequela, po okiełznaniu problemów na Pyrrusie, Jason w wyniku zbiegu przypadków, zapoczątkowanych przez fanatyka religijnego Micaha, trafia na nową "planetę śmierci". Tym razem jest to Cassylia, której dalecy potomkowie osadników rozproszyli się w praktykujących niewolnictwo plemionach i pogrążyli w regresie cywilizacyjnym, tocząc ze sobą wyniszczające...

„Planeta Śmierci 2” stanowi kontynuację przygód Jasona dinAlta, znanego galaktycznego hazardzisty i kombinatora. W dość zaskakujących okolicznościach zostaje on porwany przez Mikah Samona, fanatyka pojmującego sprawiedliwość w chory sposób. Porywacz planował zawieść Jasona na planetę Cassylię, gdzie miał stanąć przed sądem i zapłacić życiem za swoje winy. W czasie podróży dochodzi do uszkodzenia statku, w wyniku czego rozbija się on na nieznanej z nazwy planecie. Ten niegościnny glob jest zamieszkany przez potomków osadników, którzy przed wiekami przybyli, aby go skolonizować. Ze względu na brak kontaktu z innymi ludźmi oraz rozliczne kataklizmy, społeczność ta cofnęła się w rozwoju, tworząc bardzo oryginalne, na wpół prymitywne społeczeństwa.
Haremu Harrisonowi udało się dokonać niebagatelnej rzeczy. Stworzył liczącą zaledwie 160 stron powieść, pełną akcji, zwrotów wydarzeń, humoru, która dla mnie stanowiła idealną odskocznię od opasłych tomiszczy, które zazwyczaj czytam. Książkę można zdefiniować jako hard science fiction z elementami fantastyki socjologicznej. Mimo że historia zbudowana jest wokół wątku przetrwania, a następnie ucieczki naszego bohatera z nieznanej planety, odniosłem wrażenie, że autor chciał – ku przestrodze – ukazać czytelnikom świat przyszłości, w którym rządzi prawo silniejszego. W czasie, gdy nasz bohater odwiedza kolejne społeczności, można zauważyć brutalne i surowe zwyczaje, jakimi kierują się ich członkowie, w myśl powiedzenia - człowiek człowiekowi wilkiem. Zabawnym zabiegiem było ukazanie relacji i słownych potyczek między Jasonem a Samonem. Mikah, który poprzez swoją głupotę i arogancję, sprawił, że szczerze liczyłem, iż któryś z bohaterów roztrzaska mu głowę kamieniem i w końcu będzie z nim spokój.
Jedynym mankamentem książki jest jej wydanie. Nie mam nic przeciwko książkom wydawanym w formacie kieszonkowym, jednak wielkość czcionki i „zagęszczenie” linijek ma duży wpływ na komfort czytania. Mimo że powieść bardzo szybko mnie wciągnęła, konieczność ciągłego skupiana wzroku na maleńkich literkach była dla mnie bardzo męcząca i zabierało sporo przyjemności z czytania.

„Planeta Śmierci 2” stanowi kontynuację przygód Jasona dinAlta, znanego galaktycznego hazardzisty i kombinatora. W dość zaskakujących okolicznościach zostaje on porwany przez Mikah Samona, fanatyka pojmującego sprawiedliwość w chory sposób. Porywacz planował zawieść Jasona na planetę Cassylię, gdzie miał stanąć przed sądem i zapłacić życiem za swoje winy. W czasie podróży...

Druga część z trzech. Przetrwać i uciec - tak można streścić tę książkę. Książka "głębsza" o jakieś 5 cm od części pierwszej ale Harrison jak zwykle "wkręci jak kornik w drzewo" i chce się więcej.

Druga część z trzech. Przetrwać i uciec - tak można streścić tę książkę. Książka "głębsza" o jakieś 5 cm od części pierwszej ale Harrison jak zwykle "wkręci jak kornik w drzewo" i chce się więcej.

Dobra kontynuacja części pierwszej. Książka jest pełna akcji, czyta się dosyć płynnie. Autor stara się przemycić jakieś głębsze treści ale dosyć nieudolnie i niepotrzebnie. Ta pozycja to czysta rozrywka i tak powinna być traktowana.

Dobra kontynuacja części pierwszej. Książka jest pełna akcji, czyta się dosyć płynnie. Autor stara się przemycić jakieś głębsze treści ale dosyć nieudolnie i niepotrzebnie. Ta pozycja to czysta rozrywka i tak powinna być traktowana.

Po kilku pierwszych stronach już się obawiałem, że w tej części Harrison odejdzie od swojego nienachalnego podejścia serwowania zagadnień filozoficznych. Okazało się, że tłusty pulpet filozoficzny był zabiegiem celowym nie tyle Harrisona co samego dinAlt'a :) Potem akcja ruszyła z kopyta. Czyta się świetnie i niemal nie można się oderwać. Jak zwykle książka pod płaszczem przygody i rozrywki w scenerii nowej Planety Śmierci posiada pożywkę do autorefleksji.

Czy zastanawiałeś/aś się kiedyś czy potrafiłbyś przeprowadzić frakcję ropy naftowej? Zbudować silnik parowy? Dynamo? Telegraf? Wyprodukować kwas siarkowy? To nie są pytania bez sensu. Podstawowe wytwory ludzkiej cywilizacji, proste... a jednak trudne. Zastanawiałem się nad tym czytając tę książkę. Czytelniku, powtórz fizykę jeszcze dzisiaj! Nie wiadomo kiedy się przyda.

DinAlt ma iście anielską cierpliwość. Udusiłbym Mikaha już za pierwszym razem. Harrison świetnie odrysował tego zelotę... powiedziałbym, że nawet hunwejbina. Rzadko bywa, ze postać literacka w takim "czytadełku" wzbudza tyle emocji.

Świetna koncepcja obskurantystycznej cywilizacji. To nas czeka kiedy ludzie będący żywymi efektami Dunning'a - Kruger'a nie przestaną brylować w Internecie. Rozwiązanie jest tylko jedno :) Odgrzebać książki do fizyki, chemii i matematyki. Ach, być jak dinAlt :)

Po kilku pierwszych stronach już się obawiałem, że w tej części Harrison odejdzie od swojego nienachalnego podejścia serwowania zagadnień filozoficznych. Okazało się, że tłusty pulpet filozoficzny był zabiegiem celowym nie tyle Harrisona co samego dinAlt'a :) Potem akcja ruszyła z kopyta. Czyta się świetnie i niemal nie można się oderwać. Jak zwykle książka pod płaszczem...

Spryt i dowcip kontra kolejna zabójcza planeta, skrajnie różna od Pyrrusa, gdzie zagrożeniem nie są krwiożercze bestie, ale zamieszkujące ją barbarzyńskie plemiona. W epoce gwiezdnych podróży lokalne zacofanie balansuje gdzieś pomiędzy epoką brązu a wczesnym średniowieczem, do tego prymitywizm technologiczny okazuje się mniej szkodliwy niż równie prehistoryczna moralność.

Spryt i dowcip kontra kolejna zabójcza planeta, skrajnie różna od Pyrrusa, gdzie zagrożeniem nie są krwiożercze bestie, ale zamieszkujące ją barbarzyńskie plemiona. W epoce gwiezdnych podróży lokalne zacofanie balansuje gdzieś pomiędzy epoką brązu a wczesnym średniowieczem, do tego prymitywizm technologiczny okazuje się mniej szkodliwy niż równie prehistoryczna moralność.

Byłem nastawiony sceptycznie do drugiej części. Ale zupełnie inna planeta i historia...wciągnęła mnie bardzo...aż szkoda że taka krótka...

Byłem nastawiony sceptycznie do drugiej części. Ale zupełnie inna planeta i historia...wciągnęła mnie bardzo...aż szkoda że taka krótka...

Drugi tom bardzo interesującego cyklu.
Polecam przeczytać najpierw pierwszy. Historia jest kontynuacją zdarzeń, plus pierwszy tom przedstawia tło bohaterów.
Tom drugi jest ciekawy i wciągający, choć przygody przypominają troszkę scenariusz gry komputerowej. Rozwój zdarzeń jest trochę, jak by to określić.. liniowy, w stylu od zera do bohatera. Ma to swoje plusy, stopniowo okrywamy nowy świat i reguły nim rządzące, możemy być zaskakiwani na każdym nowym etapie rozwoju fabuły.
Temat przewodni - członek zaawansowanej cywilizacji pośród prymitywnych ludów.
Czyta się lekko i przyjemnie. Sporo dialogów, pojawia się humor.
Książka która nie męczy. Polecam.

Drugi tom bardzo interesującego cyklu.
Polecam przeczytać najpierw pierwszy. Historia jest kontynuacją zdarzeń, plus pierwszy tom przedstawia tło bohaterów.
Tom drugi jest ciekawy i wciągający, choć przygody przypominają troszkę scenariusz gry komputerowej. Rozwój zdarzeń jest trochę, jak by to określić.. liniowy, w stylu od zera do bohatera. Ma to swoje plusy, stopniowo...

Całkowicie niezobowiązująca przygodowa fantastyka w starym dobrym stylu.

Całkowicie niezobowiązująca przygodowa fantastyka w starym dobrym stylu.