Jak połączyć fikcję narodową z wątkiem ponadtysiącletnich mistycznych muzułmańskich sekt? Odpowiedź na to pytanie znają chyba tylko Urbaniuk i Orbitowski, a kto potrzebuje dowodu niech przeczyta drugą opowieść z serii "Pies i klecha", zatytułowaną "Tancerz".

Sprawa prosta nie jest. Miałam wrażenie, że autorzy, pragnąc udowodnić za wszelką cenę swe umiejętności literackie, postanowili przysłowiowo książkę "rozpocząć z kopyta". Początkowo fabuła koncentruje się na kolejnych, następujących po sobie w zaskakująco dynamicznym tempie brutalnych morderstwach. Albo raczej zgonach, bo część ciał przypomina dosłownie rozerwane na kawałki... od środka. Pytanie o przyczynę takiego rozwoju wypadków trapi komisarza Enkę i księdza Gila. By odnaleźć odpowiedzi na pojawiające się w miarę rozwoju śledztwa pytania zawędrują daleko poza granice kraju, a może nawet.... praw fizyki.

Po przebrnięciu przez - moim zdaniem - "próbne" dla każdej książki 100 stron miałam mieszane uczucia. Z jednej strony przyziemny klimat policyjnych realiów lat '90 i zgrabny, pełen przyprawiających o uśmiech porównań styl prawie mnie do autorów przekonały. Z drugiej, tempo rozwoju akcji i splatanie absurdalnych pomysłów w mało wiarygodne wątki przypominały mi trochę polską wersję osławionego niegdyś "Kodu Leonarda da Vinci". Niestety, w tym przypadku "polską" oznacza "gorszą".

W dalszej części lektury wrażenie analogii zanikło, a i podejście z większym dystansem do wynurzeń autorów pomogło przebrnąć przez następne 300 stron. I w ostatecznym rozrachunku muszę przyznać, że czas na to poświęcony, choć momentami się dłużył, za zmarnowany uznać nie mogę. Autorom na pewno nie można odmówić pomysłowości. Rozwijając nieco wątek ze wstępu [i dodając delikatnego spojlera, a więc uwaga dla wrażliwców literackich!] mogę napisać, że dawno nie spotkałam się z tak oryginalnym spleceniem tematów. Początkowo wydawało się ono całkowicie absurdalne [co bowiem ma wspólnego egzotyczny kult tańczących derwiszy z głównym polskim wieszczem, ucharakteryzowanym zresztą w powieści na coś na pograniczu świętego i celebrity?]. Potem jednak doceniłam poczucie humoru autorów i niebanalność koncepcji, która ostatecznie wcale nie musi przystawać do rzeczywistości. W końcu po to mamy fikcję literacką. ;)

Jak połączyć fikcję narodową z wątkiem ponadtysiącletnich mistycznych muzułmańskich sekt? Odpowiedź na to pytanie znają chyba tylko Urbaniuk i Orbitowski, a kto potrzebuje dowodu niech przeczyta drugą opowieść z serii "Pies i klecha", zatytułowaną "Tancerz".

Sprawa prosta nie jest. Miałam wrażenie, że autorzy, pragnąc udowodnić za wszelką cenę swe umiejętności literackie,...