"Powieść o współczesnej bohemie, która żyje chwilą bieżącą i czyni to z entuzjazmem budzącym zazdrość innych" - jak to intrygująco brzmi!

Paryż. Cztery osoby w małym mieszkaniu pośród codzienności prowadzą sobie filozoficzne dysputy. Czasem do rozmów tych dołącza ktoś z zewnątrz. Czego tam nie ma: tarot, astrologia, mitologia, religia, filozofia, alchemia, kabała i seks... również ten odmieniany przez "-filie" różnorakie. Pomieszanie z poplątaniem. Niejednokrotnie miałam wrażenie, że bohaterowie sami nie wiedzą o czym właściwie mówią/chcą powiedzieć. Chaos niekontrolowany... W każdym bądź razie ja w tym sensu nie odnajduję. A nie mam ochoty (i szkoda mi czasu) na doszukiwanie się na siłę ukrytych znaczeń, symboliki, drugiego, trzeciego czy piątego dna.

"Właściwie po dekonstruktywizmie nie powinno być już żadnej ideologii albo sensownej teorii. Jednak taka wypowiadana przeze mnie teoria jest postdekonstruktywistyczna. Z jednej strony zgadza się ona z dekonstruktywizmem, że nie może powstać żadna nowa teoria, a zarazem jest ona tą nową teorią, czyli potwierdza się przez zaprzeczenie sobie samej. (...) O czym mówiłem? A, o teorii potwierdzającej się przez zaprzeczenie, czyli o paradoksie. Paradoks jest czymś takim, co zaprzecza rzeczywistości i jeśli pojawia się w rzeczywistości, neguje ją albo prowokuje do reakcji. Dopiero rzeczywistość zaatakowana paradoksem czuje swoją realność i z marazmu istnienia przechodzi w bezczelność bycia." [W.A.B., Warszawa 1999, str. 87] Dywagacje bohaterów często przebiegają w mniej lub bardziej podobnym stylu. Takie sobie "erudycyjne" bla, bla, bla...

O autorce mówi się że łamie konwencje, nie boi się zadziwiać, szokować. Swego czasu przypinano jej łatkę skandalistki. Mnie nie szokuje tego typu proza. Raczej nudzi. I potwornie męczy. Nie szokuje mnie też wpleciona w nią wulgarność czy wręcz obsceniczność. Temu miał służyć incydent z Odile? Naprawdę? To nie było szokujące, tylko obrzydliwe. A do tego jeszcze pretensjonalne, infantylne i głupie... po prostu.

Żeby nie było tak pesymistycznie kilka światełek w ciemności: podobały mi się fragmenty dotyczące kart tarota, rozważań na temat prawdopodobnej genezy powstania tej niezwykłej talii oraz wielości interpretacji znaczeń poszczególnych arkan. Dowiedziałam się też kilku bardzo interesujących faktów odnośnie powstawania/ustalania dogmatów wiary katolickiej w średniowieczu, a także paru nieznanych mi dotąd szczegółów z mitologii greckiej. Jednak plusów tych było za mało, by mogły zrównoważyć wydźwięk całości.

To było moje pierwsze spotkanie z panią Manuelą Gretkowską.
Nieprędko dam się namówić na kolejne. Jeśli w ogóle...

"Powieść o współczesnej bohemie, która żyje chwilą bieżącą i czyni to z entuzjazmem budzącym zazdrość innych" - jak to intrygująco brzmi!

Paryż. Cztery osoby w małym mieszkaniu pośród codzienności prowadzą sobie filozoficzne dysputy. Czasem do rozmów tych dołącza ktoś z zewnątrz. Czego tam nie ma: tarot, astrologia, mitologia, religia, filozofia, alchemia, kabała i...