Wystarczy przeczytać jedną jej książkę aby przekonać się, że Manuela Gretkowska to pisarka błyskotliwa i dowcipna, choć jeszcze nie genialna. Aczkolwiek do geniuszu jest jej miejscami niebezpiecznie blisko, jak choćby w otwierającej powieść scenie przedstawiającej wizytę niewidomych w muzeum Rembrandta. Gretkowska zdobyła sobie markę skandalistki wsławiając się ciętymi aforyzmami typu „Jeżeli świat jest do dupy, to mój stosunek do świata jest analny”,albo „Faceci są jak kible, zajęte albo zasrane”. Już tylko za to można ją polubić. Lub znienawidzić. Ale na pewno nie można jej zarzucić nudy.

W Tarocie paryskim nie ma właściwie jednolitej akcji, wątła nić fabuły( jeśli w ogóle można o takiej mówić) łączy kawiarniane epizody, scenki z życia artystyczno-ezoterycznej bohemy Paryża, przewrotne dialogi, erudycyjne dyskusje o filozofii i symbolice Tarota. W tle tętniący życiem Paryż, jego muzea, metro, kawiarnie i biblioteki.

Trochę mi to wszystko przypomina „Grę w klasy” Cortazara podaną w miniaturze. Gretkowskiej może do Cortazara ociupinkę brakuje, ale tylko ociupinkę. Autorka ma lekkość pióra, potrafi znienacka okrasić zawiłe wywody szczyptą erotyzmu, jej dowcip skrzy się niebanalnie. Bardzo smaczna i skłaniająca do myślenia lektura.

Wystarczy przeczytać jedną jej książkę aby przekonać się, że Manuela Gretkowska to pisarka błyskotliwa i dowcipna, choć jeszcze nie genialna. Aczkolwiek do geniuszu jest jej miejscami niebezpiecznie blisko, jak choćby w otwierającej powieść scenie przedstawiającej wizytę niewidomych w muzeum Rembrandta. Gretkowska zdobyła sobie markę skandalistki wsławiając się ciętymi...

Sama nie wiem, co sądzić o tej książce. Nie wiem czy ją dobrze zrozumiałam, ani czy tu było coś do zrozumienia...

Akcja to taka przeplatanka różności. Wulgarnych, bulwersujących, obrazoburczych, intrygujących. Najmniej chyba było zwyczajnych.

Bohaterowie są kompletnie zwariowani. Można ich polubić, albo znienawidzić, ale trudno przejść obojętnie.

Nie wiem, czy ta książka ma jakiś głębszy sens. Chwilami wydawało mi się, że ma, innym razem, że to tylko taki pseudointelektualny bełkot. Były też fragmenty, które chyba każdego by zniesmaczyły. To głównie z tego powodu oceniam ją dość słabo. Nie da się też ukryć, że czasami, mimo ogromnych chęci czytania, książka niestety nudzi.
Nie chcę jej nikomu odradzać, bo być może tylko ja nie zrozumiałam jej właściwie. Chyba każdy powinien ocenić samodzielnie. Ale polecać też jej nie będę.

Sama nie wiem, co sądzić o tej książce. Nie wiem czy ją dobrze zrozumiałam, ani czy tu było coś do zrozumienia...

Akcja to taka przeplatanka różności. Wulgarnych, bulwersujących, obrazoburczych, intrygujących. Najmniej chyba było zwyczajnych.

Bohaterowie są kompletnie zwariowani. Można ich polubić, albo znienawidzić, ale trudno przejść obojętnie.

Nie wiem, czy ta książka...

Książka jest tak zła, że nie wiem, od czego zacząć.
Jest wypełniona bezsensowną wulgarnością i pseudointeligenckimi dywagacjami filozoficznymi. Jest napisana, aby szokować, ale autorka ucieka się do bardzo niskich i tandetnych sposobów, np. opisywanie seksu oralnego, kazirodztwo, sugerowanie nekrofilii i zoofilii. Minęły już czasy, gdy wystarczyło napisać słowo "seks" i autor automatycznie stawał się postępowy i artystyczny.
Gretkowska nie stworzyła ani odważnego dzieła pornograficznego, ani poetyckiej książki o cielesności.
Co do chwalonego stylu pisarskiego, to muszę powiedzieć, że jest on mierny. Autorka tworzy iluzję inteligenckiego i poetyckiego stylu poprzez dodawanie "uduchowionych" słów i epitetów, ale w rzeczywistości brakuje jej dobrego warsztatu literackiego.
Jestem zażenowana tym, że pozycja tego typu jest wydawana w naszym kraju.

Książka jest tak zła, że nie wiem, od czego zacząć.
Jest wypełniona bezsensowną wulgarnością i pseudointeligenckimi dywagacjami filozoficznymi. Jest napisana, aby szokować, ale autorka ucieka się do bardzo niskich i tandetnych sposobów, np. opisywanie seksu oralnego, kazirodztwo, sugerowanie nekrofilii i zoofilii. Minęły już czasy, gdy wystarczyło napisać słowo...

"Powieść o współczesnej bohemie, która żyje chwilą bieżącą i czyni to z entuzjazmem budzącym zazdrość innych" - jak to intrygująco brzmi!

Paryż. Cztery osoby w małym mieszkaniu pośród codzienności prowadzą sobie filozoficzne dysputy. Czasem do rozmów tych dołącza ktoś z zewnątrz. Czego tam nie ma: tarot, astrologia, mitologia, religia, filozofia, alchemia, kabała i seks... również ten odmieniany przez "-filie" różnorakie. Pomieszanie z poplątaniem. Niejednokrotnie miałam wrażenie, że bohaterowie sami nie wiedzą o czym właściwie mówią/chcą powiedzieć. Chaos niekontrolowany... W każdym bądź razie ja w tym sensu nie odnajduję. A nie mam ochoty (i szkoda mi czasu) na doszukiwanie się na siłę ukrytych znaczeń, symboliki, drugiego, trzeciego czy piątego dna.

"Właściwie po dekonstruktywizmie nie powinno być już żadnej ideologii albo sensownej teorii. Jednak taka wypowiadana przeze mnie teoria jest postdekonstruktywistyczna. Z jednej strony zgadza się ona z dekonstruktywizmem, że nie może powstać żadna nowa teoria, a zarazem jest ona tą nową teorią, czyli potwierdza się przez zaprzeczenie sobie samej. (...) O czym mówiłem? A, o teorii potwierdzającej się przez zaprzeczenie, czyli o paradoksie. Paradoks jest czymś takim, co zaprzecza rzeczywistości i jeśli pojawia się w rzeczywistości, neguje ją albo prowokuje do reakcji. Dopiero rzeczywistość zaatakowana paradoksem czuje swoją realność i z marazmu istnienia przechodzi w bezczelność bycia." [W.A.B., Warszawa 1999, str. 87] Dywagacje bohaterów często przebiegają w mniej lub bardziej podobnym stylu. Takie sobie "erudycyjne" bla, bla, bla...

O autorce mówi się że łamie konwencje, nie boi się zadziwiać, szokować. Swego czasu przypinano jej łatkę skandalistki. Mnie nie szokuje tego typu proza. Raczej nudzi. I potwornie męczy. Nie szokuje mnie też wpleciona w nią wulgarność czy wręcz obsceniczność. Temu miał służyć incydent z Odile? Naprawdę? To nie było szokujące, tylko obrzydliwe. A do tego jeszcze pretensjonalne, infantylne i głupie... po prostu.

Żeby nie było tak pesymistycznie kilka światełek w ciemności: podobały mi się fragmenty dotyczące kart tarota, rozważań na temat prawdopodobnej genezy powstania tej niezwykłej talii oraz wielości interpretacji znaczeń poszczególnych arkan. Dowiedziałam się też kilku bardzo interesujących faktów odnośnie powstawania/ustalania dogmatów wiary katolickiej w średniowieczu, a także paru nieznanych mi dotąd szczegółów z mitologii greckiej. Jednak plusów tych było za mało, by mogły zrównoważyć wydźwięk całości.

To było moje pierwsze spotkanie z panią Manuelą Gretkowską.
Nieprędko dam się namówić na kolejne. Jeśli w ogóle...

"Powieść o współczesnej bohemie, która żyje chwilą bieżącą i czyni to z entuzjazmem budzącym zazdrość innych" - jak to intrygująco brzmi!

Paryż. Cztery osoby w małym mieszkaniu pośród codzienności prowadzą sobie filozoficzne dysputy. Czasem do rozmów tych dołącza ktoś z zewnątrz. Czego tam nie ma: tarot, astrologia, mitologia, religia, filozofia, alchemia, kabała i...

Niestety, ale mnie nie wciągnęła.

Niestety, ale mnie nie wciągnęła.

Nie moja bajka, oddałam bez czytania. Chyba daruję sobie tę autorkę.

Nie moja bajka, oddałam bez czytania. Chyba daruję sobie tę autorkę.

Tarot i filozofowanie ogólnie i parę smacznych kąsków tylko.
Z pewnością to nie jest najlepsza Gretkowska, ale najbardziej pokręcona owszem.
Niech leży na półce wśród innych Gretkowskich i się kurzy ;)

Tarot i filozofowanie ogólnie i parę smacznych kąsków tylko.
Z pewnością to nie jest najlepsza Gretkowska, ale najbardziej pokręcona owszem.
Niech leży na półce wśród innych Gretkowskich i się kurzy ;)

Koronny dowód na to, że literatura powinna dążyć do realizmu.

Koronny dowód na to, że literatura powinna dążyć do realizmu.

Fascynują mnie i przykuwają moją uwagę losy filozofujących, bezczelnych migrantów i nic na to nie poradzę.

Fascynują mnie i przykuwają moją uwagę losy filozofujących, bezczelnych migrantów i nic na to nie poradzę.

W moim odczuciu najsłabsza książka M. G.

W moim odczuciu najsłabsza książka M. G.