"Ojciec Chrzestny" wybitną książką jest i o tym wszyscy doskonale wiemy. Jej fenomen przyciąga wielu twórców literackich, którzy chcą zmierzyć się z jakże trudnym wyzwaniem rzuconym przez Mario Puzo i napisać coś własnego, co dotyczy rodziny Corleone. Większość z nich nigdy nie powinna tego robić. Mark Winegardner również.
W książce zauważalne są próby naśladowania stylu Puzo, jednak są one dość nieudolne, a dla tych, którzy dobrze znają twórczość autora "Ojca Chrzestnego" momentami wręcz żałosne. Bohaterów takich jak Michael Corleone czy Tom Hagen z pierwowzorem łączą tylko nazwiska, zostali oni zupełnie wyprani ze swoich charakterów, stali się wręcz płytcy, ich zachowania nie pokrywają się z cechami, które nadał im Puzo. Bohaterowie, którzy stanowili trzon powieści Puzo, w (nazywanej nieco na przerost) kontynuacji zostali niemal pominięci lub ich rola została umniejszona, Winegardner potraktował ich po macoszemu - mówię tutaj głównie o Clemenzie czy Julesie Segalu, jednak nie będę wdawać się w szczegóły, by nie spojlerować. Zostało wprowadzonych sporo nowych postaci, które nie wyróżniają się niczym szczególnym i mogą nawet mieszać się ze sobą.
Powieść ta ma według mnie niewiele plusów, ale jednym z nich jest wykreowanie relacji pomiędzy bliźniaczymi córkami Sonny'ego Corleone, to akurat autorowi się udało, lubię te dwie postaci, a dramat jednej z nich (i znów - bez spojlerów) był nawet całkiem nieźle stworzony.
W podsumowaniu napiszę to, co pisali już inni - Winegardner nie dorównał Puzo, jego powieść ma niewiele wspólnego z "Ojcem Chrzestnym" i bynajmniej nie jest to zaleta. Fani rodziny Corleone (i nie sądzę, by ktoś poza nimi) zapewne przeczytają tę książkę z czystej ciekawości, ale nie wydaje mi się, by była na tyle ciekawa, żeby sięgać po nią ponownie. Są tak wybitne dzieła, których próby kontynuacji nie powinien podejmować się nikt poza samym autorem, by nie wypaść blado - Mark Winegardner najwyraźniej o tym nie pomyślał, zabierając się za kontynuowanie losów rodziny Corleone.

"Ojciec Chrzestny" wybitną książką jest i o tym wszyscy doskonale wiemy. Jej fenomen przyciąga wielu twórców literackich, którzy chcą zmierzyć się z jakże trudnym wyzwaniem rzuconym przez Mario Puzo i napisać coś własnego, co dotyczy rodziny Corleone. Większość z nich nigdy nie powinna tego robić. Mark Winegardner również.
W książce zauważalne są próby naśladowania stylu...