Postać Leona Barszczewskiego (1849 – 1910) nie jest powszechnie znana. Jako oficer carskiej armii został oddelegowany na daleko wysuniętą placówkę w Azji Centralnej. Osiadł w Samarkandzie, skąd prowadził szereg wypraw odkrywczo-badawczych (może nawet szpiegowskich) na terenach dzisiejszego Uzbekistanu, Afganistanu i Tadżykistanu. Jego osiągnięcia z dziedziny entografii, geologii, mineralogii, a także badań na językami azjatyckimi były doskonale znane i wspierane przez towarzystwa geograficzne w Moskwie i Petersburgu, a także poza granicami Rosji. Barszczewski jest również autorem znakomitych zdjęć, które nawet dziś robią ogromne wrażenie (szczególnie kompozycje przedstawiające górskie krajobrazy rzek i przełęczy, a także te uwieczniające ówczesną Samarkandę). Umarł w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach (jest pewna hipoteza, że maczały w tym palce rosyjskie służby, tak jak w przypadku podobnego przypadku innego naszego świetnie rokującego Polaka – Jana Witkiewicza).

Książka stanowi zbiór wspomnień spisanych przez córkę Barszczewskiego, fragmentów zachowanych pamiętników podróżnika i jego zdjęć oraz materiałów zebranych przez Igora Strojeckiego, jego prawnuka. To właśnie fotografie są dla mnie największą wartością tej publikacji. Tekst jest czasami trochę infantylny, czasem baśniowy, a sam Barszczewski jawi się jako nieskalany czyniący dobro bohater.

Postać Leona Barszczewskiego (1849 – 1910) nie jest powszechnie znana. Jako oficer carskiej armii został oddelegowany na daleko wysuniętą placówkę w Azji Centralnej. Osiadł w Samarkandzie, skąd prowadził szereg wypraw odkrywczo-badawczych (może nawet szpiegowskich) na terenach dzisiejszego Uzbekistanu, Afganistanu i Tadżykistanu. Jego osiągnięcia z dziedziny entografii,...