Książkę pożyczyła mi koleżanka, która powiedziała tak: „Na początku idzie trudno, trochę ciężko się czyta, ale kiedy już ją skończysz - będziesz zachwycona, zobaczysz powieść jako całość i docenisz, że jest fantastyczna!”

Więc czytałam. A to przecież Pamuk – tak więc przyznam, że czułam, że POWINNO mi się podobać. Przecież to taki świetny, znany, doceniany autor. Jeśli mi się nie podoba to pewnie jestem za głupia, za płytka, nie widzę geniusz.
Powieść ciągnęła się okrutnie. Żadna z postaci nie była sympatyczna. Żadnej nie rozumiałam. Co więcej, prawie wszystkie sprawiały wrażenie wycinków z tektury, które recytują słabo napisane, mało wiarygodne dialogi o Bogu, religii i kulturze – dialogi, które chyba były bardzo mądre i głębokie, ale według mnie po prostu straszne. Nikt tak nie mówi. Ludzie tak ze sobą nie rozmawiają. Ratunku.

Fabuła… Jaka fabuła? Ciągnie się jak guma do żucia, przemlaskana już tak wiele razy, że nie ma smaku. Człowiek żuje ją z obrzydzeniem tylko dlatego, że nigdzie nie ma śmietnika. A ja cisnę tą książkę, bo to przecież Pamuk i w ogóle to kiedy ją skończę to coś zrobi PSTRYK w moim mózgu, obejrzę się, spojrzę na nią jako na całość- i docenię jej geniusz!

Otóż skończyłam, żadnego PSTRYK nie było. Nic nie wydało mi się mądrzejsze ani bardziej znaczące po tym, kiedy całość się zamknęła. Może naprawdę jestem głupia i płytka, ale dla mnie ta książka jest po prostu słaba, jest źle napisana, postaci są fatalnie skonstruowane a dialogi po prostu sztywne i mało wiarygodne.

Główny bohater – tchórzliwy, seksista, zakłamany, hipokryta. Żałosny słabeusz. Zdaję sobie sprawę z tego, że to mógł być manewr przemyślany. Autor stworzył taką postać umyślnie a nie z nieudolności, jak najbardziej rozumiem to i szanuje, ale to w żadne sposób nie zmienia faktu: czytanie przez 500 stron o tak odpychającym przedstawicielu tego, co w gatunku ludzkim najgorsze, było trudne do zniesienia. Kiedy się bohatera nie lubi ani trochę, nie życzy mu dobrze, kiedy jest męczący i szowinistyczny, ciężko przejąć się jego losem. Losem innych postaci też się nie przejęłam, żadna z nich nie była kimś, kogo dałoby się polubić. Może jedyny wyjątek stanowiła Ipek, ale podejrzewam, że to tylko dlatego, że było jej na kartach powieści tak mało.

Dla mnie to jest koniec przygody z Pamukiem. Jestem w stanie zrozumieć, że bohater jest umyślnie niesympatyczny albo bardzo przeżarty odpychającymi wadami, albo to, że fabuła toczy się bardzo powoli. Ale w tej książce nie było nic, co mogłoby te zabiegi zrównoważyć. Widać, że autor wkłada bardzo dużo starań w stworzenie tzw. ‘klimatu’ – małe, pokryte śniegiem miasteczko. Dużo opisów budynków i śniegu, żeby czytelnik poczuł tą atmosferę, ale ja nie poczułam jej ani przez chwilę. To dziwne, że tak znany autor wkłada tak dużo starań w stworzenie tej jednej rzeczy – klimatu – i klimatu, w każdym razie w moim odczuciu, kompletnie nie ma. Są tylko niesympatyczne postaci, wydumane pod same niebiosa dialogi o Bogu, które usypiają czytelnika, i w sumie brak fabuły.

Niech wszyscy miłośnicy literatury okrzykną mnie ignorantką, która nie pojęła wielkiego dzieła, bo w moim wybrakowanym mózgu nie było PSTRYK – trudno. Nie polecam.

Książkę pożyczyła mi koleżanka, która powiedziała tak: „Na początku idzie trudno, trochę ciężko się czyta, ale kiedy już ją skończysz - będziesz zachwycona, zobaczysz powieść jako całość i docenisz, że jest fantastyczna!”

Więc czytałam. A to przecież Pamuk – tak więc przyznam, że czułam, że POWINNO mi się podobać. Przecież to taki świetny, znany, doceniany autor. Jeśli mi...