UWAGA!! Z okazji umieszczenia na LC 750 opinii, postanowiłem parę "odświeżyć", publikowanych w czasie, gdy nie miałem tylu znajomych i obserwujących, a dotyczących niewątpliwie wartościowych książek. Po „Achmatowej” Piwkowskiej czas na dwie książki Andermana.

„CAŁY CZAS” (wyd. 2006) przeczytałem jednym tchem, oderwać się nie mogłem, a w głowie mi szumiało i kipiało. Toż to atmosfera, w której JA żyłem, którą JA oddychałem. Książka nie tylko genialna, lecz przede wszystkim wiernie oddająca rzeczywistość w jakiej żyliśmy. Szczególnie wstrząsająca i dosadna jest scena pogrzebu ojca bohatera, prominentnego działacza „Solidarności”. Po płomiennych przemówieniach i kondolencjach ze strony tuzów „Solidarności”, podchodzą z wyrazami współczucia towarzysze z PZPR; tatuś bowiem był najlepszym „lektorem” w Komitecie Wojewódzkim Partii, czyli wybitnym, charyzmatycznym wykładowcą, świetnie indoktrynującym działaczy wyższego partyjnego szczebla i szkolącym „lektorów” POP-ów (Podstawowych Organizacji Partyjnych). Podchodzi następny żałobnik i mówi:

„-Byłem razem z Jerzym w oddziale Węża, w Armii Krajowej”.
„-Z jakim Jerzym?” - pyta syn, wiedząc, ze ojcu było Mietek.
„-To pseudo od Michała Wołodyjowskiego. Drugie imię małego rycerza... Miał być przedstawiony do Krzyża Walecznych, ale jak raz wojna się skończyła”.

Tak, tak, to ten przeklęty polski romantyzm inspirowany, w II RP, lekturą sienkiewiczowskich pierdół. Spieprzaj dziadu, bo już następnego żałobnika mamy.

„Myśmy z Mieciem wyduszali bandy zbrojne, myśmy byli w oddziałach KBW”

- czyli Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego, formacji ściśle podległej UB, walczącym z podziemiem post-AK-owskim, z WIN-em i NSZ-em. Tu moja uwaga: AK została rozwiązana rozkazem gen. Okulickiego z dnia 19.01.1945, a żołnierze wezwani do ujawniania się i wstępowania w nowe socjalistyczne struktury. Tak postąpiła, korzystając z amnestii, zdecydowana większość oficerów i żołnierzy AK.. Ci co zostali „w lesie”, ulegli indoktrynacji zaślepionych kacyków i czekali na III Wojnę Światową i na Andersa na białym koniu, choć fachowcy twierdzą, ze Anders białego konia nigdy nie miał. Tak więc, wbrew obecnej propagandzie, uprawianej przez IPN i innych oszołomów, służby specjalne PRL-u nie mogły walczyć z AK, bo ona została rozwiązana, lecz tylko z ugrupowaniami POST-AKOWSKIMI. Co do dwóch pozostałych organizacji należy stanowczo odróżnić tragedię patriotów z WIN-u i innych ugrupowań post akowskich, od znienawidzonych przez większość Polaków bandziorów, często kolaborujących z Niemcami, np. z NSZ.

Wracajmy do andermanowskiego nieboszczyka. Z KBW został oddelegowany do Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Jaśle, a za zasługi skierowany na Uniwersytet Marksistowsko-Leninowski. Potem poszedł w dyrektory, no i mógł pomóc następnemu żałobnikowi, który już nadchodzi. A któż to? A to ksiądz proboszcz, któremu nieboszczyk „załatwił” blachę miedzianą na dach kościoła itd, itp. No cóż, takie były losy Polaków, nacechowane oportunizmem. Aha, polecę tu lekturę żartobliwej książki Andrzeja Zaorskiego, syna PRL-owskiego Ministra Kultury pt „Ręka, noga, mózg na ścianie”, wspominającej te same czasy, a którą dostałem od autora z dedykacją

U Andermana kapitalna jest rozmowa bohatera z wyżej opisanym ojcem:

„Przecież nie ruszą, te skurwysyny, 10 milionów /należących do „Solidarności” – przyp. mój/, nie mają szans”.
„- Jakie skurwysyny?” - pytał A.Z.
„- Jak to jakie?! Partia ! Zjednoczona ! Robotnicza !. I tak dalej.”
„ - Przecież ojciec też należy do partii”
„- Należę, należę..... Od razu należę. Przecież jak bym się nie zapisał, to bym nie . . był dyrektorem. Partia !! A gdzie byśmy dzisiaj byli, gdyby nie partia ? My, w sensie rodzina. Ja bym do dziś pewnie krowy pasał. Taktycznie się zapisałem, jak wszyscy. . Ale „Solidarność” u siebie założyłem natychmiast. I sto procent załogi mam.”

Lektura tej książki, to połączenie przyjemnego z pożytecznym, bo Anderman przedstawia „tamte czasy” rzetelnie, ale w sposób groteskowy.

UWAGA!! Z okazji umieszczenia na LC 750 opinii, postanowiłem parę "odświeżyć", publikowanych w czasie, gdy nie miałem tylu znajomych i obserwujących, a dotyczących niewątpliwie wartościowych książek. Po „Achmatowej” Piwkowskiej czas na dwie książki Andermana.

„CAŁY CZAS” (wyd. 2006) przeczytałem jednym tchem, oderwać się nie mogłem, a w głowie mi szumiało i...