Czytając zapowiedź na okładce, można zacierać ręce. Fabuła wydaje się być naprawdę świetna: oto ścigający i "ofiara" zakochują się w sobie, nie wiedząc o tym, kim naprawdę są. A co dostajemy? Tanie czytadło, romansidło, osadzone (ponoć) w średniowiecznych realiach, których (może poza ciągłym wzywaniem Bożej pomocy i zrzucaniem wszystkiego na Jego wolę) ja nie dostrzegłam. Przez książkę non stop przetacza się wątek ubogiego dzieciństwa głównych bohaterów - Odette i Jorgena. Do znudzenia można czytać o tym, jak im było źle i jak musieli jeść odpadki. Dialogi są płytkie, postacie banalne, zakończenie... zwaliło mnie z kanapy. Jednym słowem, ot zwykłe "pitu-pitu" okraszone wyniosłą, wręcz patetyczną, pseudośredniowieczną wymową. Na plus pomysł balu maskowego. Odette - imienniczka głównej postaci baletu "Jezioro łabędzie" przebiera się za... łabędzia. Z resztą sam motyw przewodni tego balu, czyli co wstrząsającego się na nim wydarzyło, w moim odczuciu zostało żywcem wyjęte z dzieła Czajkowskiego. Polecam dla tych, którzy się nudzą. Miłośnikom średniowiecznej literatury z prawdziwego zdarzenia doradzę, żeby sięgnęli po coś innego, bo nic tu dla siebie nie znajdą... Ja do dalszych tomów nie czuję się zachęcona.

Czytając zapowiedź na okładce, można zacierać ręce. Fabuła wydaje się być naprawdę świetna: oto ścigający i "ofiara" zakochują się w sobie, nie wiedząc o tym, kim naprawdę są. A co dostajemy? Tanie czytadło, romansidło, osadzone (ponoć) w średniowiecznych realiach, których (może poza ciągłym wzywaniem Bożej pomocy i zrzucaniem wszystkiego na Jego wolę) ja nie dostrzegłam....