„Dla człowieka niedojrzałego znamienne jest, ze pragnie on wzniośle umrzeć za jakaś sprawę; dla dojrzałego natomiast – że pragnie skromnie dla niej żyć”.

Jest takie powiedzonko: „rzucać się jak pchła na grzebieniu”. Holden jest mistrzem tej dyscypliny. Czemu tak dziwnie podskakuje, czemu się szamoce, czemu nie idzie prosto? Bo jest pchłą, a pchły tak mają. Taką wyrośniętą, za długą, chudą, w wystającą grdyką. Szesnastoletnią, chromosom XY.

Wiek dojrzewania, trudna sprawa. Takiego osobnika z burzą hormonów porównać może z umysłowo chorym. On nie jest złośliwy bez przyczyny, nawet nie „nie bo nie” ani „tak bo tak”, tu nie ma żadnej logiki, żadnego wytłumaczenia, trzeba przeczekać. I tylko baczyć aby z życiem ujść. Bo taki młody człowiek to jest nieśmiertelny, on szasta kolejnymi istnieniami, wystawia je na strzał, nie ma świadomości przemijania. I jest bunt. Przeciwko czemu? Przeciwko temu co zastał, w co wszedł, przeciwko oczekiwaniom.

I to boskie przeświadczenie o swojej nieomylności, ta bezkompromisowość, ta ostrość widzenia. Już nigdy więcej się nie powtórzy. Pierwsze razy i zblazowanie ukrywające strach, słodkie i takie bolesne.

Dziecino, długa droga przed tobą.

„Dziwna rzecz. Przyjrzyjcie się dorosłym ludziom: wyglądają obrzydliwie, kiedy śpią z otwartymi ustami; ale małe dzieci – wcale nie. Dzieci wyglądają zupełnie ładnie”.

„Dla człowieka niedojrzałego znamienne jest, ze pragnie on wzniośle umrzeć za jakaś sprawę; dla dojrzałego natomiast – że pragnie skromnie dla niej żyć”.

Jest takie powiedzonko: „rzucać się jak pchła na grzebieniu”. Holden jest mistrzem tej dyscypliny. Czemu tak dziwnie podskakuje, czemu się szamoce, czemu nie idzie prosto? Bo jest pchłą, a pchły tak mają. Taką wyrośniętą,...