Gdybym tak miała określić te powieść w dwóch słowach, to powiedziałabym: "taka sobie" Ta książka nie porywa, autor nie stara się zauroczyć czytelnika (tak jakby nie miał dla niej serca), chociaż podobnie jak w poprzednich powieściach można tu odkryć tę zależność, która wpływa na odczuwanie bohatera, na skupianiu się na impulsach i ich znaczeniu. Jest to powieść o śmierci i życiu, o relacjach, ale tak naprawdę nie rozumiem tego świata w "Domu na krańcu świata", nie wiem co autor chciał mi powiedzieć. Właściwie to przeczytałam te powieść tylko dlatego, że to Cunningham, a dla swoich ukochanych pisarzy jestem nieobiektywna i bezkrytyczna. Nie mogę jednak przejść obojętnie obok powieści, która do mnie w ogóle nie przemawia, w której większość problemów jawi się jako sprawa wydumana, która zupełnie mnie nie obchodzi. Nie powiem, ze czytanie tej to strata czasu, ale po kimś kto napisał "Godziny" można spodziewać się czegoś więcej.

Gdybym tak miała określić te powieść w dwóch słowach, to powiedziałabym: "taka sobie" Ta książka nie porywa, autor nie stara się zauroczyć czytelnika (tak jakby nie miał dla niej serca), chociaż podobnie jak w poprzednich powieściach można tu odkryć tę zależność, która wpływa na odczuwanie bohatera, na skupianiu się na impulsach i ich znaczeniu. Jest to powieść o śmierci i...