Andrzej Sokół, główny bohater Operacji aksamit, to ten typ bohatera nad którym czuwa fantastyczna opatrzność. Zawsze jak kot spada na cztery łapy. Jak James Bond wywinie się z rąk największym oprychom, zawodowym specjalistom od mokrej, brudnej i jeszcze jakiej tam chcecie roboty. Podoba mi się to.

Ma w sobie to zacięcie, które nie pozwala mu odpuścić, a drążyć temat aż do dna. I właśnie ta cecha, dla jednych upierdliwość, dla innych konsekwencja w dążeniu do celu, znów sprowadza kłopoty na niego i jego przyjaciół. Trup bezdomnego to zaledwie schyłek góry lodowej. Afera jak się okazuje sięga samych szczytów władzy.

Tak, jak to zwykle u Krzysztofa Koziołka akcja ma zawrotne tempo, dobrze i lekko się czyta. Dobry, plastyczny styl, dla mnie bez zarzutu.

Operacja aksamit ma na pewno w sobie wiele z komedii sensacyjnej. Autor posługuje się komizmem postaci oraz sytuacyjnym. Szczegółów zdradzać nie będę. Wspomnę tylko, że rozwinięty został wątek Sokoła i Sary Bednarz. Na pewno znajdą się zwolennicy, jak i przeciwnicy |(osobiście należę do zwolenników). Odnoszę wrażenie, że ten wątek rozładowuje nieco napięcie wokół drażliwego ostatnio tematu Trybunału Konstytucyjnego, który pojawia się w książce. Z drugiej strony uderzyła mnie przenikliwa analiza sytuacji politycznej u nas w Polsce, jak i umiejętność przewidywania przyszłych wydarzeń politycznych, przecież książkę napisał autor jakiś czas temu, a teraz dzieje się, co się dzieje. Wyobraźnia działa też na najwyższych obrotach. Ciekawy pomysł intrygi politycznej.

Andrzej Sokół, główny bohater Operacji aksamit, to ten typ bohatera nad którym czuwa fantastyczna opatrzność. Zawsze jak kot spada na cztery łapy. Jak James Bond wywinie się z rąk największym oprychom, zawodowym specjalistom od mokrej, brudnej i jeszcze jakiej tam chcecie roboty. Podoba mi się to.

Ma w sobie to zacięcie, które nie pozwala mu odpuścić, a drążyć temat aż...